«Αντικρύζοντας τη σηµερινή Ελλάδα της ύφεσης και της ανεργίας θυµόµαστε συνειρµικά αυτό που λέει κάπου ο Αµλετ, δηλαδή ότι η ζωή έχει ξεχαρβαλωθεί («Τhe time is out of joint»).
Το αξιακό αυτό ξεχαρβάλωµα επιτείνεται και µεγαλώνει φοβερά, αν λάβει κανείς υπόψη του και τις πικρόχολες διαπιστώσεις κάποιων ξένων εντύπων που αντανακλούν πάντως τη δυσάρεστη πραγµατικότητα.
Οπως η διαπίστωση ότι αν πεις σε έναν Ελληνα πως υπάρχουν δύο βεβαιότητες στη ζωή, δηλαδή ο θάνατος και οι φόροι, τότε αυτός θα γελάσει, όχι γιατί δεν πιστεύει θρησκόληπτα στη µετά θάνατον ζωή, αλλά γιατί δεν θέλει να πληρώνει στο κράτος φόρους!
Πράγµα που απεικονίζει το καταρρακωµένο µοντέλο του νεοέλληνα (µεγαλογιατρού ή µεγαλοδικηγόρου), που ενδιαφέρεται µόνο για την ατοµική του καλοπέραση, αλλά όχι για το κοινό καλό.
Πώς όµως φθάσαµε σε αυτή την άθλια κατάσταση και ποια είναι η δραµατική ευθύνη των διάφορων µεταπολιτευτικών ηγετών, που διαπαιδαγώγησαν τους πολίτες µε τον χειρότερο τρόπο;
Και αρχίζω από τον Ανδρέα Παπανδρέου, που εισήγαγε στην πολιτική το (φροϋδικό) πάθος και τη φαντασίωση.
Βεβαίως το µεγαλύτερο επίτευγµά του ήταν η εναλλαγή των κοµµάτων στην εξουσία και η εµπέδωση του δυτικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος, αφού µετά τον εµφύλιο πόλεµο κυβερνούσε ανώµαλα και αυταρχικά µια µόνο πολιτική παράταξη.
Από την άλλη µεριά η ηθική – και πολιτισµική – επίδραση του Παπανδρέου ήταν ολέθρια σε πολλά πράγµατα: όπως στον τρόπο που θα ασκείται εύρυθµα και θεσµικά η Δηµόσια Διοίκηση. Ποιος µπορεί άραγε να ξεχάσει την περίφηµη φράση του για το «µικρό δωράκι» που κατά κάποιον τρόπο θα δικαιούται να παίρνει στη λήξη της θητείας του ένας πολιτικός ή κρατικός αξιωµατούχος;
Τη σκυτάλη πήρε αρκετά αργότερα ο Κώστας Σηµίτης που έβαλε τη χώρα µέσα στην ευρωζώνη. Οµως και αυτός δεν προσπάθησε στοιχειωδώς να συντρίψει το συγκεντρωτικό πρότυπο της κρατικής εξουσίας, που γεννά τεράστια διαφθορά στα µεσαία κυβερνητικά επίπεδα.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι δύο άτοµα του στενού πολιτικού του περιβάλλοντος οµολόγησαν ευθέως ότι πήραν ζεστό χρήµα από την περίφηµη Siemens! Μετά την εξουσία πήρε ο πιο αποτυχηµένος, ίσως, πρωθυπουργός της µεταπολεµικής Ελλάδας, ο Κώστας Καραµανλής, που προσπάθησε να «αποδυτικοποιήσει» αυτή τη χώρα, γιατί δεν λογοδότησε ποτέ στη δηµόσια σφαίρα για µια σειρά φοβερών σκανδάλων, από τις υποκλοπές µέχρι το Βατοπέδι.
Επί της πρωθυπουργίας του διογκώθηκε η αίσθηση στους πολίτες ότι κανείς δεν πετυχαίνει στη ζωή του αν δεν είναι «λαµόγιο» ή διεφθαρµένος και το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε απαράδεκτα από 180 σε 310 δισ. ευρώ (κάνοντας µόνο επιλεκτικές παροχές στους δικαστικούς)!
Τέλος, ερχόµαστε στην τελευταία περίοδο.
Δεν πιστεύω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου µπορούσε να αρνηθεί το Μνηµόνιο και να προτείνει αναδιάρθρωση του χρέους ή επιστροφή στη δραχµή (µε υποτίµηση) και αυτό δεν το δέχεται ούτε ο νοµπελίστας οικονοµολόγος Ρ. Κrugman, γιατί θα οδηγούσε στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήµατος και της χώρας (Learning From Greece, «ΝΥTimes», 9/4/2010).
Το µεγάλο πρόβληµα του Παπανδρέου είναι άλλο: κανείς δηλαδή δεν έχει πειστεί µέχρι σήµερα ότι η αναγκαία προσπάθεια για τη δηµοσιονοµική εξυγίανση είναι πράγµατι εθνική. Κατ’ ουσίαν «γδέρνονται» συστηµατικά και αλύπητα µόνο οι µισθωτοί και οι συνταξιούχοι! Η µικρή επιχειρηµατική δραστηριότητα εξοντώνεται (το «νοικιάζεται ή πωλείται» κυριαρχεί παντού) και κανείς δεν έχει καταλάβει αν οι οικονοµικά ισχυροί πληρώνουν, πράγµατι, κάποιο τίµηµα και αυτοί!
Και επειδή στις σηµερινές καπιταλιστικές κοινωνίες δεν είµαστε όλοι ίδιοι ή ίσοι, κανείς δεν µπορεί να προβλέψει αν στο τέλος αυτής της προσπάθειας θα προκύψει µια πιο ισχυρή Ελλάδα στην οποία ωφεληµένα θα είναι τα φτωχότερα ή τα µεσαία στρώµατα. Με τα σηµερινά δεδοµένα µόνο ένας αφελής θα πίστευε κάτι τέτοιο και αυτό αυξάνει την ανασφάλεια ειδικά στους νέους που θέλουν να µεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να βρουν µια καλύτερη και αξιοπρεπέστερη ζωή! Ποιο είναι το συµπέρασµα; Για το σηµερινό κατάντηµα της χώρας ευθύνονται σίγουρα οι µεταπολιτευτικοί της ηγέτες που µύησαν τους πολίτες στη διαφθορά και την εξαπάτηση! Θα πληρώσει άραγε κανείς; Αµφιβάλλω!
Η... ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραµανλή διογκώθηκε η αίσθηση στους πολίτες ότι κανείς δεν πετυχαίνει αν δεν είναι «λαµόγιο» ή διεφθαρµένος»
(Αυτό κύριε Καθηγητά όπως ΕΣΕΙΣ αναφέρετε πάνω το είχε ήδη «πετύχει» ο Α. Παπανδρέου. Τα «δωράκια» που εσείς το αναφέρετε, ή το «Τσοβόλα δώστα όλα» που εγώ σας το θυμίζω… Θα μου πείτε «διογκώθηκε». Α) Περί «διογκώσεως» είναι και η ερώτηση μου άνωθεν ! Β) Μήπως όμως «παγιώθηκε» επί Α. Παπανδρέου ; Όπως περίπου αν «παγιώθηκε» η «διόγκωση» του Μνημονίου επί Γ. Παπανδρέου ; Κατά τα άλλα συμφωνούμε. Δ.Π.Γ.)
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νοµικής Σχολής του ΑΠΘ
ΠΗΓΗ : http://www.tanea.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου