Τα θλιβερά αδιέξοδα του Ελληνισμού

Τριάντα έξι χρόνια από τα τραγικά γεγονότα του 1974, δυστυχώς, καμιά πολιτική δύναμη δεν είχε το σθένος να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που της αναλογούν για το συνεχιζόμενο δράμα του λαού μας.

Δυστυχώς, κανένας δεν τόλμησε μέχρι τώρα να κάνει αυτοκριτική και να προσκαλέσει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων για κοινή αντίκριση των προοπτικών του μέλλοντος, που θα βγάλει τον τόπο από τα αδιέξοδα.

Ο πόλεμος των πολιτικών σκοπιμοτήτων και η τακτική των κομματικών χαρακωμάτων καλά κρατούν 36 χρόνια μετά, διαιωνίζοντας το εθνικό μας πρόβλημα το οποίο (καθ)οδηγείται σε βαθύ τέλμα.

Αντί οι πολιτικοί ηγέτες να αναζητούν πάνω σε μόνιμη βάση γέφυρα συνεννόησης και συνεργασίας, για να εξαλειφθούν τα πάθη και τα μίση του παρελθόντος, εξακολουθούν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Λες και είναι βαλτοί να κρατούν διά πυρός και σιδήρου το λαό σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Λες και απεργάζονται τη λαϊκή – εθνική ενότητα, για εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, ξένων προς το πραγματικό όφελος της αιμάσσουσας πατρίδας.

Ό,τι και να πούμε, όπως και να καταγράψουμε τις εξελίξεις, η πραγματικότητα είναι μια και αδυσώπητη: 36 χρόνια δεν έγινε το αποφασιστικό άλμα, για να απαλλαγούμε από τον Αττίλα. Το μόνο σημαντικό βήμα που έγινε σε πολιτικό επίπεδο ήταν η υλοποίηση του στρατηγικού στόχου της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το βήμα αυτό έγινε χάρη στη χάραξη πανεθνικής στρατηγικής μεταξύ των κυβερνήσεων Κύπρου – Ελλάδας, πέραν και πάνω από πολιτικές σκοπιμότητες ή άλλα ιδιοτελή συμφέροντα. Ήταν ομολογουμένως ένας άθλος, που επιτεύχθηκε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες στην ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική σκηνή.

Ωστόσο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι Κύπρος και Ελλάδα, ως ισότιμα κράτη μέλη αλλά και ως ελληνικό Έθνος δεν προσπαθήσαμε, σκόπιμα ή μη, να αξιοποιήσουμε τα ισχυρά πλεονεκτήματα που μας παρέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι αδυναμίες του πολιτικού συστήματος σε Κύπρο και Ελλάδα δεν ενθάρρυναν την υιοθέτηση πανεθνικής γραμμής, η οποία σε βάθος χρόνου θα προλειάνει το έδαφος για ενοχοποίηση της Τουρκίας και συσσώρευση του μέγιστου κόστους, που θα την αναγκάσει να αναθεωρήσει της στρατηγικές τις επιλογές έναντι της Κύπρου, αλλά και του Αιγαίου ευρύτερα.

Τα αδιέξοδα, λοιπόν, συνεχίζονται, με τον Ελληνισμό σε Κύπρο και Ελλάδα να παραπαίει και να παρουσιάζεται ανήμπορος να αντιδράσει για εξάρθρωση των σχεδίων του κατακτητή.

Ασφαλώς, σ’ αυτή την κατάντια συνέβαλε τα μέγιστα η αναξιοπιστία των πολιτικών και η «προσήλωσή» τους στο ρουσφέτι, στη διαφθορά, στη διαπλοκή, στην αναξιοκρατία, στην ανισοπολιτεία, για εξυπηρέτηση στενών οικονομικών και άλλων κομματικών και προσωπικών συμφερόντων.

Με άλλα λόγια, απονεύρωσαν τις δημιουργικές και τίμιες δυνάμεις της κοινωνίας, προκειμένου να αυξήσουν την επιρροή τους στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Κρατούν ζωντανή την πελατειακή σχέση του κόμματος με τους πολίτες, ώστε να περιορίζουν στον «επιθυμητό» βαθμό τις όποιες αντιδράσεις ενάντια στους σχεδιασμούς τους.

Oικονομική κρίση

Δυστυχώς, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, η οποία επιβεβαιώνεται στις μέρες μας και με την οικονομική αθλιότητα της Ελλάδας και την κατάντια της κυπριακής οικονομίας, η οποία ελλείψει συνεναιτικών προσεγγίσεων πνέει τα λοίσθια. Είναι δε με πολλή λύπη που:

1 Παρακολουθούμε να αποδυναμώνεται σιγά – σιγά το κράτος δικαίου.
2 Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της ολιγαρχοκρατίας, η οποία συνεχώς εκτρέφεται, στραγγαλίζοντας τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού, που διαχρονικά αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά της κοινωνικής προόδου και της ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης.

Το όραμα

Έχοντας αυτά κατά νουν, πιστεύουμε βαθύτατα ότι αν δεν αλλάξουμε ρότα, χαράσσοντας ενσυνείδητα μια νέα πορεία, απαλλαγμένη από πολιτικά σύνδρομα του παρελθόντος, από κομματικές αναθυμιάσεις, αλλά και από ολιγαρχικές οικονομικές πρακτικές, ο τόπος θα βουλιάξει τελεσίδικα. Υπό την σκιάν της ωμής πραγματικότητας, χρειαζόμαστε ένα όραμα που να αποσκοπεί στην οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου με κανόνες αξιοκρατίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και με αιχμή του δόρατος μια συγκροτημένη εθνική στρατηγική, που θα λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν τις δυνατότητες του Ελληνισμού αλλά και τις διεθνείς γεωστρατηγικές ισορροπίες. Πέραν τούτου, Κύπρος και Ελλάδα οφείλουν να αποκτήσουν ξανά την οικονομική τους ευρωστία, η οποία αποτελεί το καλύτερο όπλο αποτροπής κατά των έξωθεν απειλών.

Σε διαφορετική περίπτωση, ο Ελληνισμός θα συνεχίσει να ζει γονατιστός, υπό τη δαμόκλειο σπάθη του «Αττίλα» και των κάθε λογής σύγχρονων εμπόρων των εθνών και των λαών.

ΞΕΝΗΣ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ

Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού

ΠΗΓΗ