Μαρτυρίες αναφέρουν ότι το μίσος των εβραίων κατά του Ελληνικού πληθυσμού ήταν τέτοιο, ώστε όχι απλά φόνευαν αλλά και διαμέλιζαν τα πτώματα των Ελλήνων. Ανάλογη ήταν η συμπεριφορά των εβραίων και σε άλλες περιοχές του ελλαδικού χώρου.Κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο οι εβραίοι όχι μόνο καταληστεύουν ή δολοφονούν τον Ελληνισμό, αλλά και τον εξουσιάζουν.
Μετά την αποτυχία του εβραίου τραπεζίτη και οικονομικού παράγοντα της οθωμανικής αυτοκρατορίας Ναζή Ιωσήφ (ή Νόσση) να ιδρύσει ιουδαϊκή εστία στην Παλαιστίνη, ο σουλτάνος θα του παραχωρήσει τη διοίκηση πολλών νησιών του Αιγαίου και ιδίως της Νάξου, της Μήλου και της Άνδρου, απονέμοντάς του τον τίτλο του Δούκα. Το παρασκήνιο της αναθέσεως της διοικήσεως των Κυκλάδων από τη δυναστεία του Κρίσπη, επιτύγχανε την αφύπνιση των Ελλήνων και κατέστησε τις επαναστατικές διεργασίες περισσότερο ορατές. Τότε ακριβώς οι τούρκοι, προκειμένου να προλάβουν έγκαιρα το επαναστατικό ξέσπασμα των Ελλήνων, ανέθεσαν στον Νάσση, ο οποίος χαρακτηριζόταν για τη δολιότητά του, την διοίκηση, με στόχο να εξαπατήσουν τους Ελληνες και να τους κατευνάσουν. Η τοποθέτηση του Νάσση στη θέση αυτή, έγινε κατόπιν εντολής του ίδιου του σουλτάνου Σελίμ, ευνοούμενος του οποίου ετύγχανε ο βαθύπλουτος εβραίος.
Ο Σελίμ, τοποθέτησε το Νάσση στη θέση του διοικητή, κατόπιν δωροδοκίας του.Μέχρι το θάνατό του αφαίμαξε στην κυριολεξία τα Κυκλαδίτικα νησιά, αφού όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Π. Ζερλέντου «Ιωσήφ Νάζης Ιουδαίος Δουξ του Αιγαίου Πελάγους, 1566-1579», εισέπραττε ως φόρο 15.000 δουκάτα, από τα οποία αποδίδονταν στον σουλτάνο μόλις 2.000. Είχε δηλαδή υπερδιογκώσει το φόρο, προκειμένου να θησαυρίσει ακόμη περισσότερο, υποβάλλοντας τον υπόδουλο Ελληνισμό σε δυσβάστακτα βάρη...Το επαναστατημένο γένος είχε αντιληφθεί τον ρόλο των εβραίων και τους μισούσε ακόμη περισσότερο και από τους ίδιους τους τούρκους, ορκιζόμενο να εκδικηθεί, ένα συναίσθημα το οποίο αμέσως μετά τον ξεσηκωμό δεν άργησε να εκδηλωθεί.
Με την κατάληψη της Τριπόλεως, οι Ελληνες κατέσφαξαν όλους τους εβραίους της πόλεως -οι οποίοι ετύγχαναν συνεργάτες των τούρκων και αφόρητοι συγκατακτητές- εκτός από 12, τιμωρώντας τους κατ’ αυτό τον τρόπο, για τα εγκληματικά έργα τα οποία διέπραξαν στο πλευρό των τούρκων.Κατά την απελευθέρωση του Αγρινίου (Βραχωρίου), ο ιστορικός Δ. Κόκκινος αναφέρει ότι συνέβησαν, σε σχέση με τους εβραίους τα ακόλουθα:
«Αλλ’ η αγριότης η εξαπτομένη υπό του πολέμου εξέσπασε κατά των εβραίων του Βραχωρίου. Ανυπεράσπιστοι ευρέθησαν υπό την μάχαιραν των νικητών. Οι Έλληνες στρατιώται κατά την αγρίαν αυτών καταδίωξιν των θυμάτων των εφώναζαν δια τους βανδαλισμούς που υπέστη ο νεκρός του Πατριάρχου από τον εβραϊκόν όχλον και δια τα καταμηνύσεις των κρυπτομένων εκεί Ελλήνων υπό εβραίων...», καταλήγοντας ο Δ. Κόκκινος αναφέρει ότι οι πράξεις αυτές ήταν «Εκδίκησις εναντίον αθώων, αλλ’ ανηκόντων εις φυλήν που είχεν ανωμάλους λογαριασμούς κατά τον Ελληνικόν αγώνα». Το τι υπονοεί ο ιστορικός με την τελευταία φράση, είναι ευνόητο.
Υπαινίσεται τον άθλιο ρόλο των εβραίων κατά του Ελληνικού στοιχείου.Αναφορικά με την διαπόμπευση της σωρού του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ από τους εβραίους, ο καθηγητής Ανδρεάδης σε ανακοίνωσή του στη Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 14 Φεβρουαρίου 1926 αναφέρει, επικαλούμενος στοιχεία ληφθέντα από τουρκικές πηγές, τα ακόλουθα:
«Ο Μέγας Βεζύρης Μπεντερλή Αλή Πασά, κάλεσε τους επικεφαλείς των εβραίων Μουτάλ, Μπιταχή και Λεβή λέγοντάς τους επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Καλώς ήρθατε ω εβραίοι, ιδού κρεμάστηκε ο κοινός μας εχθρός, πετάξετέ τον στη θάλασσα».
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΒΡΑΪΚΑ ΔΑΝΕΙΑ
Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι οι εβραίοι δεν επιθυμούσαν για κανέναν λόγο την απελευθέρωση των Ελλήνων. Αντίθετα εργάζονταν προς όφελος των Τούρκων, διότι η τουρκοκρατία εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για εκμετάλλευτική αισχροκέρδεια σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού.Οι εβραίοι ωστόσο, πανούργοι από τη φύση τους, κατάφεραν να επωφεληθούν οικονομικά και από εκείνο ακόμη το γεγονός που απεύχονταν και το οποίο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Η οικονομική δυσπραγία του Ελληνισμού και οι αυξημένες ανάγκες του σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, έγιναν αντικείμενο της πιο σκληρής εκμεταλλεύσεως από τους εβραίους, οι οποίοι επωφελήθηκαν των περιστάσεων με σκοπό να γίνουν και πάλι κύριοι της καταστάσεως, υποδουλώνοντας οικονομικά το επαναστατημένο γένος.
Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού αλλά κυρίως αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδό του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους Ελληνες ήταν οι τοκογλύφοι εβραίοι, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς.Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους Ελληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα λάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα απ’ όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν και οι όροι του εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ.Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μία πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική, από τους εβραίους...Στο σημείο ακριβώς αυτό, γίνονται κατανοητοί οι υπερχρονικοί στίχοι του κατά πολύ μεταγενέστερου ποιητή Κ. Καρυωτάκη «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...».Τελικά το πρώτο δάνειο του Αγώνα συνάφθηκε στην Αγγλία, το 1824.
Οι Ελληνες απεσταλμένοι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, συνομολόγησαν με τον οίκο Λόφνουν στις 21 Φεβρουαρίου 1824, δάνειο ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Για την απόσβεση του δανείου, καθοριζόταν διάστημα 36 ετών. Ως εγγύηση δε -παρακαταθήκη- για την αποπληρωμή του δανείου, είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «Εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο που αποτελούσε το ποσό του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και... έξοδα από τους εβραίους.
Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατεβεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό, καθυστέρησε αρκετά να φθάσει στην Ελλάδα, στελνόταν δε με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα.Το δεύτερο αγγλικό δάνειο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, οι ληστρικές αξιώσεις των οποίων αναφέρθηκανπαραπάνω.
Η συμφωνία για τη σύναψη του δανείου, τελικά υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825. Το ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες για έξοδα δε του... τραπεζικού οίκου, προμήθεια πληρωμής τόκου, προμήθεια για τα μεσιτικά έξοδα συνομολογήσεως καθώς και για όλες τις εβραϊκές «εκδουλεύσεις», το ύψος του ποσού το οποίο θα παρελάμβαναν οι Έλληνες κατήλθε στις 816.000 λίρες, ενώ η χρέωση λόγω του δανείου ίσχυσε για ολόκληρο το ποσό (2.000.000 λίρες).Ομως ούτε και αυτό το ποσό τελικά ήταν στη διάθεση των Ελλήνων.
Τέθηκε στη διάθεση της αγγλοεβραϊκής διαχειρίσεως με εκβιαστικούς όρους και αντί να σταλούν όπλα και χρήματα στην Ελλάδα, όπως είχε εκ των προτέρων συμφωνηθεί, παραγγέλθηκαν πλοία στην Αγγλία, φρεγάτες στις ΗΠΑ, μισθώθηκαν πανάκριβα αμειβόμενοι ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα όχι βέβαια για να συμβάλλουν στην διεξαγωγή του Αγώνα, αλλά για να θησαυρίσουν, εκμεταλλευόμενοι καιροσκοπικά, τις δυσμενείς για τον Ελληνισμό συγκυρίες, το δε εναπομείναν ποσό κατασπαταλήθηκε στο... χρηματιστήριο.Ποτέ άλλοτε Εθνος δεν καταληστεύθηκε κατ’ αυτό τον επαίσχυντο τρόπο, όπως συνέβη με το Ελληνικό στην προκειμένη περίπτωση.
Το υλικό, ότι δηλαδή απέμεινε από αυτό, παραδόθηκε τελικά στις Ελληνικές δυνάμεις προς το τέλος σχεδόν του αγώνα, μόλις το 1826 και αυτό υπήρξε ελλειπέστατο.Αυτές, σε συντομία, ήταν οι ληστρικές - τοκογλυφικές επιδόσεις των εβραιοάγγλων και των εβραιοαμερικανών «φιλελλήνων», για να επιβεβαιωθεί τελικά το εικοστό άρθρο από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο αναφέρει επιγραμματικά τα ακόλουθα:
«Κάθε δάνειο υποδεικνύει την αδυναμία του Κράτους και την μη κατανόηση των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμμονται όπως το σπαθί του Δαμοκλέους στο κεφάλι κυβερνώντων. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλες. Όταν όμως εξαγοράσουμε τα πρόσωπα τα οποία χρειάζονται, για να μεταφέρουν τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των κρατών διοχετεύονται στα ταμεία μας και όλοι οι χριστιανοί αρχίζουν να καταβάλλουν σε εμάς φόρο υποτέλειας...».Νιώθοντας απέχθεια αλλά και αγανάκτηση από την κατάσταση που επικρατούσε, μία κατάσταση η οποία με ελαφρές παραλλαγές εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα, ο φιλέλλην Λόρδος Βύρων σε ποίημά του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει και τους ακόλουθους στίχους.
Πόσο πλούσια είναι η Βρετανία
Οχι φυσικά σε ορυχεία, ή ειρήνη ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά. Ηταν ποτέ η χριστιανική γη τόσο πλούσια σε εβραίους; Ολες οι καταστάσεις. Ολα τα πράγματα.Ολες τις ηγεμονίες, αυτοί τις ελέγχουν. Κάνουν ένα δάνειο «απ’ την Ινδία ως τον Πόλο» με μεγάλη ταχύτητα. Αυτοί τραπεζίτης - κτηματομεσίτης - Βαρώνος. Βοηθούν την χρεωκοπία μας τύραννοι για το συμφέρον τους...
http://greeknation.blogspot.com/2011/04/1821.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου