Η εταιρεία που δούλευα στην Αμερική περνούσε δύσκολες μέρες. Πιθανές απολύσεις χιλιάδων εργατών, τράπεζες να κλείνουν τον κλοιό. Ήταν εταιρεία $45 δις σε πώλησης και σε πάνω από 40 χώρες. Μετά από μια συζήτηση στο διοικητικό συμβούλιο όπου αποφάσισαν να κόψουν τους μισθούς όλων αντί να απολύσουν μου είπε ότι την άλλη μέρα είχαμε ταξίδι.
Το εισιτήριο για πρώτη φορά οικονομικής θέσεις. Τον περίμενα στην είσοδο του αεροδρόμιου (είχα έρθει με ταξί) και τον βλέπω να βγαίνει από το ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ. Ήταν 52 ετών και είχε περπατήσει 10 λεπτά σε -20C για να πάει στην στάση. Την περασμένη μέρα είχε έρθει με λιμουζίνα στο γραφείο. Όταν τον ρώτησα τι κάνει δεν μου απάντησε. Ακολούθησε την ιδία τακτική για 14 μήνες, μαθεύτηκε στην εταιρεία και ξαφνικά όλοι μα όλοι κοίταξαν να δουν πως θα ελαττώσουν το κόστος. Δυο χρόνια μετά με την ανάκαμψη της οικονομίας η εταιρεία είχε ανώτερους μισθούς και η τιμή της μετοχής ήταν ψηλότερη από την τιμή πριν απο την κρίση.
Αν και είχα καταλάβει πια, ήθελα να ακούσω από τον ίδιο την λογική του λεωφορείου.
« ένας αρχηγός μου είπε πρέπει να δίνει το παράδειγμα. Δεν μπορεί να ζητήσει κάτι από τους άλλους αν δεν είναι έτοιμος να το κάνει ο ίδιος. Η θυσία που έκανα εγώ είναι πολύ λιγότερη από την θυσία ενός άτομου που χάνει την δουλειά του.¨»
Θυμήθηκα έντονα αυτά σήμερα μετά από 30 χρόνια όταν είδα την κράτηση και το αστυνομικό που ήρθε για να πάρει την κάρτα επιβίβασης του κυρίου Παπουτσή στην ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ για Βαρσοβία – μια πτήση 2 ωρών.
ΥΓ η διάφορα στο εισιτήριο είναι δυο μηνιάτικα σε συντάξεις. Δεν αλλάζει τίποτα. Αλλά δίνει το παράδειγμα. Και πόσο εύκολα ξεχνάμε τον σοσιαλισμό, τους δήθεν αγώνες και όλες αυτές τις μπούρδες.
- www.olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου