Το ομολογώ, σήμερα δεν είχα ιδιαίτερη έμπνευση για να γράψω. Γι αυτό έκανα ότι κάνει πχ, ο Λαζόπουλος όταν βαριέται κι αυτός αλλά πρέπει να βγάλει δουλειά κι επιτίθεται στη Μιμή Ντενίση. Πήγα κι εγώ στον εύκολο στόχο. Γιατί ειλικρινά, το να γράψεις πλέον κάτι για τις άπειρες ηλιθιότητες κυρίως λόγω της ασυνέπειας τους, που λέει το στόμα του Αλέξη Τσίπρα, είναι σαν να κλέβεις παγκάρι εκκλησίας.
Το τελευταίο με το οποίο έφτιαξα κυριολεκτικά συκώτι, ήταν το αμίμητο «μπορούμε δεν μπορούμε, θα επαναφέρουμε το βασικό μισθό». Όχι ειλικρινά φίλε μου, ανέλυσε το και πες μου τι λέει ο ποιητής. Μπορούμε? Μπορεί. Δεν μπορούμε; Μάλλον το πιο σίγουρο. Αλλά ακόμα κι αν δεν μπορούμε θα το κάνουμε. Πώς ακριβώς; Αφού εσείς είπατε πως μπορεί να μην μπορείτε. Επομένως στην περίπτωση που δεν μπορείτε, δε θα μπορέσετε. Γιούχου, αυτονόητο. Που θα μπορούσε να κάνει καριέρα μόνο σαν λαϊκό σουξέ. Πώς το έλεγε η Άντζελα; «Μ’ αγαπάει; Δεν μ’ αγαπάει;» Κάπως έτσι πετάει και ο τσίπρας τις δηλώσεις του. Μαδώντας μαργαρίτες που του τις φέρνει η Περιστέρα από το περιβόλι ντυμένη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Κι όπου κάτσει το τελευταίο φύλλο. Μπορούμε; Δεν μπορούμε; Θα δείξει το άνθος που έχει και κληρονομικό χάρισμα. Που αν το συνεχίσει έτσι ο cool Αλέξης, θα κατοχυρωθεί στα ιατρικά λεξικά ως περίπτωση όταν ανοίγεις το στόμα σου και πετάς βατράχια. «Έχετε κάτι;» «Ναι έχω τσίπρα. Βατραχότσιπρα».
Δε θα μιλήσω για τα αγγλικά του. 10 χαρακίρι σου λέει έγιναν μέσα σε μια ώρα στην Οξφόρδη μόλις τον είδαν στην τηλεόραση και δημιουργήθηκε ειδική προανακριτική επιτροπή για το ποιος του έδωσε το πτυχίο (φήμες αναφέρουν πως το πήρε χρηματίζοντας καθηγητές στη Βενεζουέλα του Τσάβες, γι αυτό και αισθάνθηκε υποχρεωμένος να παραστεί στην κηδεία του. Πάλι καλά δηλαδή που τελικά δεν τον ταρίχευσαν τον πεθαμένο όπως ήταν το αρχικό σχέδιο γιατί τότε ο Αλέξης θα πήγαινε κάθε χρόνο στο μνημόσυνο να καταθέσει στεφάνι και εμείς θα το καταναλώναμε σαν είδηση.
Πέντε χρόνια μετά την αρχή της οικονομικής κρίσης, και ειλικρινά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλει το παλληκάρι. Να μείνουμε στο ευρώ; Να μη μείνουμε; Να μείνουμε στην ευρωζώνη; Ναι, οκ, ας μείνουμε. Αλλά όταν σου λέει θα μείνουμε με δικούς μας όρους, σόρι αλλά είναι σαν να λες στην τράπεζα που της έχεις φεσώσει την πιστωτική κάρτα 20χιλιάδες ευρώ για γόβες, και μετά αρνείσαι να την πληρώσεις: «Κοίτα να δεις, εγώ λεφτά δεν πρόκειται να σου δώσω αλλά παρ’ όλα αυτά απαιτώ να συνεχίσει η κάρτα σου να μου δίνει πίστωση.» Πως αλλιώς μεταφράζεται το θρυλικό του motto «δεν πληρώνουμε το χρέος αν διακοπεί η βοήθεια;» Aκριβώς σε αυτό: «Δε σου δίνω τα δανεικά που σου χρωστάω αν δεν με ξαναδανείσεις». Πολιτική σκέψη και λόγος με καθαρότητα. Οινοπνεύματος.
Με την πόζα του αγωνιστή που πριν βγει για ένα ακόμα δριμύ κατηγορώ, είναι ολοφάνερο πως έχει περάσει κρίση πανικού μπροστά στην ντουλάπα του, για το ποιο κοστούμι του δείχνει πιο αγωνιστικό και μπορεί ταυτόχρονα να συνδυαστεί με μπλουζάκι πόλο. Και πολιτικές συγκεντρώσεις που σου θυμίζουν ως ανθρωπογεωγραφία, το reunion 35άρηδων απόφοιτων του κολλεγίου Αθηνών με έξτρα δυνάμεις περιφρούρησης μερικούς συγχυσμένους από το Πολυκλαδικό. Ειλικρινά, όποτε ακούω την είδηση «σκληρή επίθεση κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε ο Τσίπρας» η πρώτη μου σκέψη και αγωνία ταυτόχρονα, είναι αν έχει ακόμα μπαταρίες ο δονητής μου. Που στα μάτια του Τσίπρα όπου όλα μπερδεύονται γλυκά, τι του δείξεις δονητή, τι του δείξεις το θαυματουργό πολυμίξερ Μπαμίξ που διαφημίζει το telemarketing, ίδια θα του φανούν. Αφού και τα δύο δονούνται, θα σκεφτεί, την ίδια χρήση θα έχουν.
Κάπως έτσι δομεί και την πολιτική του σκέψη. Σαν τα μετεωρολογικά δελτία. «Αύριο αναμένεται αίθριος καιρός με ισχυρές πιθανότητες να βρέξει, και ενδεχόμενο χιονοθύελλας». Κι όλα αυτά σε πόζα πίστας, τύπου Άντζελα Δημητρίου. Όσες παγιέτες έχουν τα φορέματα της Άντζι, τόσες και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι να τις μετρήσεις και να βγάλεις συμπέρασμα, έχεις ζαλιστεί από το στραφτάλισμα. Και πόζα, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» λίγο πριν ακόμα ένα καινούργιο λαϊκό σουξέ και μια θρυλική ατάκα. Που κρίνοντας από το μόνιμα στριτζωμένο βλέμμα του Αλέξη , η ατάκα της Άτζελας, που πρέπει να την πήρε εντελώς στα σοβαρά, την εφάρμοσε και φαίνεται στα μούτρα του από τη δυσπεψία, είναι μία: «εγώ τρώω μόνο είδη υγιεινής». Ειδικά παρατηρώντας ξανά αυτή τη θρυλική φωτό, που από πίσω του είναι το σύνθημα «Μαζί ξαναχτίζουμε την Ελλάδα» κι αυτός κοιτάζει το φακό οραματιζόμενος το ξαναχτίσιμο. Με καζανάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου