Του Γιώργου Καισάριου
Υπάρχει ένα ερώτημα στο οποίο όχι μόνο δεν έχει δοθεί απάντηση, αλλά αμφιβάλω αν έχει περάσει από το μυαλό της ελληνικής γραφειοκρατίας. Το ερώτημα είναι, τι συμφέρει καλύτερα, να επιβάλεις αυθαίρετα φόρους ή να προσδοκάς έσοδα από τον τζίρο μιας οικονομίας;
Υπάρχει ένα ερώτημα στο οποίο όχι μόνο δεν έχει δοθεί απάντηση, αλλά αμφιβάλω αν έχει περάσει από το μυαλό της ελληνικής γραφειοκρατίας. Το ερώτημα είναι, τι συμφέρει καλύτερα, να επιβάλεις αυθαίρετα φόρους ή να προσδοκάς έσοδα από τον τζίρο μιας οικονομίας;
Για παράδειγμα, συμφέρει να βάλει το κράτος φόρο κατοχής στα ακίνητα, ή συμφέρει να προσδοκά να εισπράξει έσοδα από τον τζίρο της οικοδομής; Και με τον όρο τζίρο της οικοδομής, εννοώ βέβαια από την κατασκευαστική δραστηριότητα αυτού.
Για μένα η απάντηση είναι από την κατασκευαστική δραστηριότητα, για πολλούς λόγους. Κατ΄ αρχάς με την οικοδομή είχαμε περίπου 400.000 θέσεις εργασίας, ενώ σήμερα ελάχιστες. Επίσης, γύρω από την οικοδομή υπήρχαν πάρα πολλές άλλες εταιρείες που έβγαζαν ψωμί. Όλοι αυτοί μαζί έδιναν στην οικονομία έναν τζίρο (ΑΕΠ) που σήμερα έχει εξαφανιστεί.
Θα μου πείτε, ο φόρος κατοχής φταίει, ή το ότι έχουν τελειώσει τα δανεικά και αγύριστα και πλέον το κράτος δεν έχει λεφτά να σπαταλά; Πολλά φταίνε και κυρίως το ότι έχει πτωχεύσει το κράτος και η χώρα. Αλλά με τον φόρο κατοχής έχει επιβαρυνθεί πάρα πολύ η κατάσταση. Και το κυριότερο είναι ότι έχουν μηδενιστεί οι αξίες.
Ας σταθούμε λίγο στις αξίες. Το ελληνικό κράτος με την πολιτική της φορολόγησης περιουσίας, ουσιαστικά έχει κάνει κάτι ακόμα χειρότερο από το απλά να εξαφανιστούν 400.000 θέσεις εργασίας. Αυτό που έχει κάνει είναι να μειώσει την αξία της περιουσίας των πολιτών αυτής της χώρας. Και γιατί είναι σημαντικό αυτό; Διότι είναι ένα θέμα να μην έχεις εισόδημα -αλλά να έχεις κάτι να πουλήσεις ή να δώσεις ενέχυρο προς δανεισμό- και είναι άλλο πράγμα να μην έχεις ούτε το εισόδημα και ούτε την περιουσία. Οι αγγλοσάξονες λένε, καλύτερα χωρίς χρήματα παρά χωρίς πίστωση.
Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος στην απόγνωσή του να βρει έσοδα για να μην μειώσει τις δαπάνες του, έχει κυριολεκτικά μηδενίσει την αξία της περιουσίας όλης της χωράς. Έχει δηλαδή προκαλέσει τεχνητό αποπληθωρισμό αξιών μυθικών διαστάσεων (asset deflation).
Ας δούμε και ένα άλλο παράδειγμα που είναι ακόμα χειρότερο. Η πολιτεία ξαφνικά και από το πουθενά αποφάσισε να αλλάξει την πολιτική της γύρω από τα ΤΑΞΙ. Αποτέλεσμα είναι η τιμή του ΤΑΞΙ να έχει κυριολεκτικά μηδενιστεί. Εκεί που μερικοί χιλιάδες συμπολίτες μας είχαν ένα περιουσιακό στοιχείο που ήξεραν ότι είχε κάποια αξία και που είχαν δουλέψει χρόνια να αποκτήσουν, ξαφνικά αυτό αξίζει μηδέν. Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά πάρα πολλοί είχαν δανειστεί για να το αποκτήσουν και σήμερα δεν πληρώνουν την τράπεζα, άρα αυτή η αλλαγή πολιτικής έχει συμβάλει και στο τραπεζικό πρόβλημα.
Σημειώστε, δεν είμαι κατά της αλλαγής του καθεστώτος των ΤΑΞΙ -απλά όχι με τον τρόπο που έγινε- και επίσης δεν είμαι κατά της φορολόγησης της περιουσίας – απλά όχι με τον τρόπο και την ταχύτητα που έγινε.
Πάνω από όλα, δεν είμαι υπέρ οποιασδήποτε πολιτικής που μειώνει την αξία της περιουσίας των πολιτών, στο όνομα των όποιον εσόδων. Η ζημιά από την μείωση της αξίας της περιουσίας των πολιτών είναι πολύ μεγαλύτερη από την όποια απώλεια εσόδων.
Ο λόγος για όλα αυτά;
Διότι ουδέποτε το ελληνικό κράτος έλαβε υπόψη του το κόστος σε σχέση με το όφελος (cost benefit analysis) και ουδέποτε το ελληνικό κράτος έχει νομοθετήσει με όρους αγοράς. Ο λαϊκισμός, οι προγραμματικές δηλώσεις των κομμάτων (τρομάρα τους) και οι ιδεολογίες μας έχουν φάει.
Οι Αμερικανοί κάνουν ότι είναι δυνατόν να φουσκώσουν τις αξίες των πολιτών τους (ακίνητα και μετοχές), ενώ εμείς εδώ έχουμε κάνει τα πάντα για να καταστρέψουμε αυτές τις αξίες.
Ζήτω η κοινωνική και ταξική δικαιοσύνη, έχουμε όλοι πλέον γίνει φτωχοί.
