ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣΟ Κοινοβουλευτισμός είναι η χειρότερη και η πιο απατηλή μορφή της θεωρίας της «Δημοκρατίας»… Δίνει το προβάδισμα σε ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν, αντί εκείνων που ξέρουν να δρουν. Διακηρύσσει την αφύσικη αρχή εκλογής ικανών από ανικάνους… Φέρνει στην εξουσία ψευδοεκλεκτούς της δημαγωγίας και όχι οδηγούς λαών. Είναι συνώνυμος και αρρήκτως δεμένος με τη συναλλαγή, τη διαφθορά και την πλουτοκρατία…
Σε μια δημοκρατία κοινοβουλευτική, όπου όλοι κυβερνούν και κανένας δεν ευθύνεται, όπου όλες οι υπηρεσίες εργάζονται αν θέλουν, όποτε θέλουν, όπως θέλουν, όπου η αναρχία βασιλεύει στους δρόμους, όπου οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις, οι συγκρούσεις, είναι μόνιμα φαινόμενα, όπου η διάλυση – που ξεκινάει όπως η βρώμα στο ψάρι, από το κεφάλι- διαχέεται παντού, σε μια τέτοια δημοκρατία, σύμφωνα με τη θεωρία, οι κάτοικοι θα έπρεπε να είναι πανευτυχείς.
Το Σύστημα προχώρησε, μοιραία, στην εξαφάνιση της πνευματικής ενότητας των λαών. Εφ’ όσον λειτουργεί με τον αριθμό και την πλειοψηφία, πρέπει να την αποκτήσει με τον οποιοδήποτε τρόπο ο οιοσδήποτε κάποιος, έστω και με την συκοφαντία, την δημαγωγία, την κολακεία, την διαστροφή των εννοιών, την διαστρέβλωση της αλήθειας, τη δημιουργία πάθους και μίσους κατά των άλλων, αδερφών του αίματος και της φυλής έστω…
…τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να δικαιολογούνται συνεχώς στα οργανωμένα συμφέροντα μέσω των ΜΜΕ… μεταβάλλουν τη δημαγωγία σε αναγκαίο τρόπο διακυβερνήσεως…
Να αρέσουν πάσει θυσία. Και σε όλους. Αυτό έγινε «Αρχή». Αυτό θα γίνει και «τέλος».
Οποιαδήποτε απόφαση πρέπει να ληφθεί, πρέπει και ν’ αρέσει. Κι επειδή δεν αρέσει, δεν μπορεί ν’ αρέσει σε όλους, ή σε πολλούς, δεν παίρνεται. Και αν πρόκειται για αναγκαιότητα επιβιώσεως ακόμα, θα αντιμετωπιστεί κατόπιν εορτής, όταν πλέον θα είναι αργά…
Μια κοινωνία, για να είναι υγιής, δυνατή κι ευημερούσα πρέπει να είναι ενωμένη. Όπως στην οικογένεια, στην επιχείρηση, έτσι και στην κοινωνία, η ομόνοια και η ενότης, είναι αυστηρές προϋποθέσεις, όχι μόνο ακμής, αλλά και απλής επιβιώσεως.
Αντίθετα με τη βασική αυτή αρχή της φύσεως, τα πολιτικά κόμματα, με τα παρεπόμενά τους, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα διαρκούς ανησυχίας, διχασμού, εχθρότητας, πάθους, μίσους σε όλη την κοινωνική πυραμίδα και σε όλους τους τομείς της.
…η πείρα των επιδόσεων του Κοινοβουλευτισμού απέδειξε, ότι όποτε το εθνικό συμφέρον ήλθε σε αντίθεση με το κομματικό, το κομματικό υπερίσχυσε. Γιατί το κομματικό, συνταυτίζεται με το γενικότερο συμφέρον της αρχής της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», βάσεως και λόγου υπάρξεώς τους. Τα κόμματα υπάρχουν χάρις και λόγω αυτής. Όχι χάρις και λόγω του έθνους.
Η «εκλογική πελατεία» με τα παρεπόμενά της, ιδιαίτερους, παραϊδιαίτερους, τοπάρχες, κομματάρχες και άλλους τοπικούς εξουσιάζοντες, είναι η αφρόκρεμα του πολιτικού παρασιτισμού.
Ανδρέας Δενδρινός ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ
