«….O Έλληνας είναι ασταθής, αψίκορος, ασεβής, νεωτεριστής, περιφρονητής του παρόντος, άστοργος προς τα καθεστώτα, ομιλητικός, κοινωνικός, αδολέσχης, ακρόχολος, θορυβώδης, ταραχοποιός, επιδεικτικός, ευερέθιστος, εύκαμπτος, φιλοψευδής, εύπιστος, ευφάνταστος, θεωρητικός, αεροβάτης, ακρατής, οξύθυμος, εμπαθής, φθονερός…
Οι πολιτικοί άνδρες είναι αναντίρρητα φιλοπάτριδες, αλλά τόσο εγωιστές και φίλαρχοι ώστε να μην προσέχουν κανένα, εκτός από τον εαυτό τους και τους γύρω τους που τους λιβανίζουν.
Η φιλοπατρία τους είναι κατώτερη από τις άλλες αντίστοιχες ιδιότητές τους.
Όταν είναι στην Αρχή, ξεχνούν όσα σκέπτονται για την πατρίδα τους όντας έξω απ` αυτήν (από την Αρχή) και ταύτα πάντα ίνα πληρωθή και εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις το πάλαι ποτέ υπό Έλληνος περί Ελλήνων ρηθέν «Αρχή άνδρα δείκνυσιν»…
Οι πολιτικοί… δημιούργησαν μια προνομιούχα νέα αριστοκρατία και «αντί της εις συντηρητικούς και προοδευτικούς ευκόσμου και σώφρονος καταστάσεως και διαιρέσεως του πολιτικού βίου… μετέβαλαν την Ελλάδα εις πανδαιμόνιον διχονοίας και κομματικών παθών με αρχή και τέλος την αχαλίνωτη και αδιάντροπη ιδιοτέλεια.»
Αποσπάσματα από επιστολή του καθηγητή πανεπιστημίου Δημήτρη Βερναρδάκη στην Εφημερίδα «ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ» της Τεργέστης το 1874.
Αναφέρονται στο βιβλίο του Απόστολου Βακαλόπουλου: «Νέα Ελληνική Ιστορία 1204-1985», Εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 2005
