…Οι βλέψεις του Έθνους δεν συμπίπτουν με τις επιδιώξεις των ατόμων αλλά με εκείνες των οργανωμένων μαζών και πραγματοποιούνται από το Κράτος το οποίο τις αντιπροσωπεύει, γιατί οι εθνικές βλέψεις εκδηλώνονται αυθόρμητα μέσα από τις οργανωμένες μάζες μέσω της οργάνωσής τους και γιατί το Κράτος είναι το λογικό προϊόν της εθνικής συνειδήσεως…
…Το Κράτος δεν είναι άθροισμα θελήσεων αλλά βασίζεται στην εθνική εκείνη θέληση που συμβάλλει στη δημιουργία της υπέρτατης εξουσίας και του δίνει την από ξοινού δύναμη της εκπλήρωσης της κοινής αποστολής του. Το Κράτος αντιπροσωπεύει για το Έθνος τη συνέχεια των γενεών (θα μπορούσε να λεχθεί ότι η φασιστική αντίληψη εισάγει τον χρονικό παράγοντα στην έννοια του Κράτους) και είναι ο θεματοφύλακας και ο υπεύθυνος της τύχης των επερχόμενων γενεών. Η κυριαρχία του δεν προέρχεται από το ότι είναι υπέρτατο νομικό πρόσωπο αλλά επειδή είναι ανώτατο ηθικό πρόσωπο.
Είναι ηθικό πρόσωπο και συγχρόνως πολιτικό, το οποίο πραγματοποιεί τους ανώτερους σκοπούς του μέσω μιας νομικής τάξης προικισμένης μα ακριβείς εξαναγκαστικούς κανόνες. Και ως ηθικό πρόσωπο έχει το καθήκον να επιβλέπει και να ελέγχει την ικανοποίηση των οικονομικών αναγκών των διαφόρων κατηγοριών και τάξεων ώστε τα συμφέροντά τους να μη βρεθούν σε αντίθεση προς τα συμφέροντα του Κράτους. Έχει, με άλλες λέξεις, καθήκον να δώσει στο Έθνος τα μέσα της συνέχειας και της ακμής, συμβιβάζοντας τα συμφέροντα της παρούσας γενεάς με εκείνα των μελλουσών γενεών…
…Το Κράτος είναι η νομική οργάνωση της κοινωνίας και πρέπει να προσπαθεί να αντιπροσωπεύσει τη συνείδηση του Έθνους.
Δεν είναι μέσο αλλά σκοπός προς τον οποίο πρέπει να κατευθύνονται οι δράσεις όλων των ατόμων τα οποία ζουν κι εργάζονται στην επικράτειά του για την επίτευξη όσο το δυνατό μεγαλύτερου συλλογικού και εθνικού καλού. Όταν όλες οι δυνάμεις κι οι ενέργειες οδηγηθούν στην διαρκή και ακλόνητη ενότητα, όταν αποτελέσουν σύνολο συμπαγές κι οργανικό τότε η θέλησή τους αποτελεί θέληση του Έθνους, άρα θέληση των πολιτών. Η θέληση αυτή νομικά εκδηλωμένη αποτελεί το Κράτος…
…Το Έθνος βρίσκεται υπεράνω του ατόμου, το άτομο έχει περισσότερο να εκπληρώσει μια αποστολή παρά να επιτύχει έναν και μόνο σκοπό μέσα στη γενική χρησιμότητα της αποστολής του αυτής, το Κράτος χορηγεί στο άτομο την προστασία, την βοήθεια και γενικά την ωφέλεια που προκύπτει από τους θεσμούς του. Η αποστολή αυτή δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μόνο μέσω μιας οποιασδήποτε μορφής παραγωγικής δράσης η οποία μπορεί να είναι εργασία οργανωτική ή διοικητική, κερδοσκοπική ή χειρωνακτική αλλά πάντοτε μια εργασία. Είναι κανείς πολίτης του κράτους και έχει δικαιώματα σ’ αυτό μόνον όταν μπορεί να συμβάλει με την δράση του
στη ζωή του Κράτους και της κοινότητας. Αντιθέτως δεν έχει κανείς το καθήκον να εργάζεται μόνο για τον εαυτό του ή για την οικογένεια αλλά κυρίως για την Κοινωνία, η οποία ζει από την εργασία όλων των μελών της…
…Επειδή η εργασία αποτελεί κοινωνικό καθήκον, το Κράτος την προστατεύει, όχι προς όφελος μιας κατηγορίας ή της εργατικής τάξεως ή της κεφαλαιοκρατικής τάξεως, αλλά υπέρ του κοινωνικού συνόλου είτε για να μην υποφέρει μια κατηγορία από την υπεροχή μιας άλλης, είτε επειδή το σύνολο της παραγωγής και συνεπώς τη εθνικής ζωής δεν πρέπει να εξαρτάται για κανένα λόγο από μια και μόνη κατηγορία η οποία επικρατεί επί των άλλων. Ακριβώς επειδή το άτομο εξαφανίζεται μπροστά στο Έθνος, η παραγωγή είναι ενιαία κι όχι ειδική. Καταστέλλεται επομένως οποιαδήποτε μορφή προνομίου, μονοπωλίου, πλουτοκρατίας για την αρμονική ανάπτυξη ολόκληρης της παραγωγής η οποία χάριν του εθνικού συμφέροντος δεν μπορεί παρά να είναι ενιαία και συνεχής…
Carlalberto Grillenzoni
…Το Κράτος δεν είναι άθροισμα θελήσεων αλλά βασίζεται στην εθνική εκείνη θέληση που συμβάλλει στη δημιουργία της υπέρτατης εξουσίας και του δίνει την από ξοινού δύναμη της εκπλήρωσης της κοινής αποστολής του. Το Κράτος αντιπροσωπεύει για το Έθνος τη συνέχεια των γενεών (θα μπορούσε να λεχθεί ότι η φασιστική αντίληψη εισάγει τον χρονικό παράγοντα στην έννοια του Κράτους) και είναι ο θεματοφύλακας και ο υπεύθυνος της τύχης των επερχόμενων γενεών. Η κυριαρχία του δεν προέρχεται από το ότι είναι υπέρτατο νομικό πρόσωπο αλλά επειδή είναι ανώτατο ηθικό πρόσωπο.
Είναι ηθικό πρόσωπο και συγχρόνως πολιτικό, το οποίο πραγματοποιεί τους ανώτερους σκοπούς του μέσω μιας νομικής τάξης προικισμένης μα ακριβείς εξαναγκαστικούς κανόνες. Και ως ηθικό πρόσωπο έχει το καθήκον να επιβλέπει και να ελέγχει την ικανοποίηση των οικονομικών αναγκών των διαφόρων κατηγοριών και τάξεων ώστε τα συμφέροντά τους να μη βρεθούν σε αντίθεση προς τα συμφέροντα του Κράτους. Έχει, με άλλες λέξεις, καθήκον να δώσει στο Έθνος τα μέσα της συνέχειας και της ακμής, συμβιβάζοντας τα συμφέροντα της παρούσας γενεάς με εκείνα των μελλουσών γενεών…
…Το Κράτος είναι η νομική οργάνωση της κοινωνίας και πρέπει να προσπαθεί να αντιπροσωπεύσει τη συνείδηση του Έθνους.
Δεν είναι μέσο αλλά σκοπός προς τον οποίο πρέπει να κατευθύνονται οι δράσεις όλων των ατόμων τα οποία ζουν κι εργάζονται στην επικράτειά του για την επίτευξη όσο το δυνατό μεγαλύτερου συλλογικού και εθνικού καλού. Όταν όλες οι δυνάμεις κι οι ενέργειες οδηγηθούν στην διαρκή και ακλόνητη ενότητα, όταν αποτελέσουν σύνολο συμπαγές κι οργανικό τότε η θέλησή τους αποτελεί θέληση του Έθνους, άρα θέληση των πολιτών. Η θέληση αυτή νομικά εκδηλωμένη αποτελεί το Κράτος…
…Το Έθνος βρίσκεται υπεράνω του ατόμου, το άτομο έχει περισσότερο να εκπληρώσει μια αποστολή παρά να επιτύχει έναν και μόνο σκοπό μέσα στη γενική χρησιμότητα της αποστολής του αυτής, το Κράτος χορηγεί στο άτομο την προστασία, την βοήθεια και γενικά την ωφέλεια που προκύπτει από τους θεσμούς του. Η αποστολή αυτή δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μόνο μέσω μιας οποιασδήποτε μορφής παραγωγικής δράσης η οποία μπορεί να είναι εργασία οργανωτική ή διοικητική, κερδοσκοπική ή χειρωνακτική αλλά πάντοτε μια εργασία. Είναι κανείς πολίτης του κράτους και έχει δικαιώματα σ’ αυτό μόνον όταν μπορεί να συμβάλει με την δράση του
στη ζωή του Κράτους και της κοινότητας. Αντιθέτως δεν έχει κανείς το καθήκον να εργάζεται μόνο για τον εαυτό του ή για την οικογένεια αλλά κυρίως για την Κοινωνία, η οποία ζει από την εργασία όλων των μελών της…
…Επειδή η εργασία αποτελεί κοινωνικό καθήκον, το Κράτος την προστατεύει, όχι προς όφελος μιας κατηγορίας ή της εργατικής τάξεως ή της κεφαλαιοκρατικής τάξεως, αλλά υπέρ του κοινωνικού συνόλου είτε για να μην υποφέρει μια κατηγορία από την υπεροχή μιας άλλης, είτε επειδή το σύνολο της παραγωγής και συνεπώς τη εθνικής ζωής δεν πρέπει να εξαρτάται για κανένα λόγο από μια και μόνη κατηγορία η οποία επικρατεί επί των άλλων. Ακριβώς επειδή το άτομο εξαφανίζεται μπροστά στο Έθνος, η παραγωγή είναι ενιαία κι όχι ειδική. Καταστέλλεται επομένως οποιαδήποτε μορφή προνομίου, μονοπωλίου, πλουτοκρατίας για την αρμονική ανάπτυξη ολόκληρης της παραγωγής η οποία χάριν του εθνικού συμφέροντος δεν μπορεί παρά να είναι ενιαία και συνεχής…
Carlalberto Grillenzoni
