Στις δραματικές επιπτώσεις των περικοπών στον τομέα της Υγείας επικεντρώνεται το άρθρο του Γκαμπριέλ Βαλιν Φραγκούλη στην ιταλική έκδοση του ανεξάρτητου διεθνούς ενημερωτικού σάιτ:
Σήμερα, το ελληνικό κράτος προσφέρει υγειονομική περίθαλψη μόνο σε όποιον έχει την τύχη να έχει ακόμα δουλειά. Όπως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι έλληνες πολίτες πληρώνουν την ιατροφαρμακευτική τους κάλυψη μέσω του ασφαλιστικού συστήματος και με τις δικές τους εισφορές από την εργασία τους. Όμως, αν απολυθείς, η ιατρική περίθαλψη είναι εξασφαλισμένη μόνο για μια περίοδο χάριτος που διαρκεί από 6 έως 12 μήνες. Στη συνέχεια όλες οι δαπάνες βαραίνουν εσένα τον ίδιο.
Τρία χρόνια νωρίτερα, ωστόσο, κανείς δεν είχε πραγματικά σκεφτεί τις βαθύτερες συνέπειες που θα είχαν αυτές οι πολιτικές. Όντως, ο δημόσιος τομέας παρουσίαζε τις μεγαλύτερες δαπάνες, όπως το σύστημα υγείας που από τη μανία των περικοπών σήμερα περνάει μια ανθρωπιστική κρίση άνευ προηγουμένου.Όταν το 2011 η τρόικα (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ) ενέκρινε ένα πακέτο 240 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη διάσωση της Ελλάδας, οι όροι ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να κάνει βελτιώσεις στο δημοσιονομικό της σύστημα, να περιορίσει το πλεονάζων εργατικό δυναμικό του δημόσιου τομέα, να μειώσει τα έξοδα και το χρέος της. Τα λεγόμενα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από τους διεθνείς δανειστές και εφαρμόστηκαν κατά γράμμα από την Αθήνα.
Από το 2009 η Ελλάδα πράγματι περιόρισε τα κρατικά έξοδα για την υγεία μέχρι και 40%, ενώ έδιωξε και 26 χιλιάδες υπαλλήλους, από τους οποίους 9.100 ήταν γιατροί.Κάθε μήνα το έλλειμμα για τη δημόσια υγεία αυξάνεται κατά 100 εκατομμύρια ευρώ και πλέον στα κρατικά νοσοκομεία λείπουν τα πάντα: εργαλεία, φάρμακα ακόμη και φαγητό για τους ασθενείς.
Το 30% των Ελλήνων σήμερα δεν έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, ενώ στα νοσοκομεία παρουσιάζονται σοβαρές ελλείψεις.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 30% των Ελλήνων δεν έχει πια πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες. Τώρα, μια απλή νοσηλεία τριών ημερών σε ένα νοσοκομείο εύκολα μπορεί να κοστίσει περισσότερα από χίλια ευρώ. Μια αβίωτη κατάσταση, δραματική, σχεδόν σουρεαλιστική, για μια χώρα με ένα ποσοστό ανεργίας που αγγίζει σχεδόν το 28%, το υψηλότερο στην Ευρώπη.
Έτσι, πολλοί είναι αναγκασμένοι να στραφούν και να ζητήσουν βοήθεια από το πλήθος των κλινικών, συμβούλων και κοινωνικών φαρμακείων όπου οι γιατροί για να μην αρνηθούν στους πολίτες το δικαίωμα στην υγεία, εργάζονται δωρεάν. Στην αρχή της κρίσης, εκείνοι που απευθύνονταν σ' αυτές τις πρόχειρες δομές ήταν μόνο οι μετανάστες που δεν είχαν ιατροφαρμακευτική ασφάλιση. Σήμερα, το 70% είναι Έλληνες που προηγουμένως ζούσαν καλά, αλλά που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν χωρίς δουλειά και χωρίς ασφάλεια υγείας. Εκείνοι που πριν από τρία χρόνια ανήκαν στη μεσαία τάξη, ενώ σήμερα διαμορφώνουν το νέο πρόσωπο της φτώχειας στην Ελλάδα.
