Για την οικονομική κρίση που διαταράσσει την Ελλάδα από το 2008 έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Η έκρηξη της ανεργίας (27% του πληθυσμού), η απελπισία μιας χαμένης νέας γενιάς (60% των ανέργων είναι 15-25 ετών), οι άστεγοι, μαζεύονται όλο και πιο πολλά σε μια χώρα που ζει πλέον στο ρυθμό της λιτότητας που υπαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο .
Σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα , οι ομοιότητες είναι συγκλονιστικά πολλές. Το πολιτικό κλίμα είναι αηδιαστικό και δημιουργεί κατάθλιψη, οργή και επανάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, από τη μία πλευρά, συγκέντρωσε περισσότερο από το 26% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο του 2012. Η Χρυσή Αυγή είναι η άλλη πλευρά. Το ακροδεξιό κόμμα, με ανοιχτά ξενοφοβικές ιδέες, κέρδισε είκοσι μία έδρες κατά τις ίδιες εκλογές.Οι επιπτώσεις αυτής της κρίσης φέρνουν στο μυαλό τον εμφύλιο πόλεμο του 1945-1949, όπου η δεξιά και η αριστερά βρέθηκαν αντιμέτωπες με αποτέλεσμα 150.000 νεκρούς. Το αποτέλεσμα ήταν το 1967 να έλθει η χούντα και 7 χρόνια ολιγαρχίας ακολούθησαν.
Δεν περνάει μια εβδομάδα χωρίς να διαδηλώσουν ενάντια στην Χρυσή Αυγή. Όμως, η εκλογική επιτυχία του ακροδεξιού κόμματος που ίδρυσε ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος άνοιξε το χορό των παραβάσεων. Από τότε οι ρατσιστικές επιθέσεις είναι καθημερινότητα. Ακόμη χειρότερα, η Χρυσή Αυγή έχει σκοπό να γίνει μια βοηθητική δύναμη της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι μάχες του δρόμου αποτελούν καθημερινότητα στην Ελλάδα. Όμως για πόσο καιρό;
