Μέσα μαζικής επικοινωνίας, εταιρίες δημοσκοπήσεων, τεχνοκράτες, επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, συντονίζονται για να λειτουργεί το σύστημα.
Όπως σε ανάλογες μορφές μαφιόζικου εγκλήματος, η κάλυψη της ανάγκης για εργασία, η εξυπηρέτηση στο προσωπικό πρόβλημα, η διευκόλυνση στα χρέη ήταν απαραίτητα για να εξασφαλίσουν τον ευρύτατο και κοινωνικό χαρακτήρα του συστήματος έτσι και στο κοινωνικό σύστημα διαφθοράς εξασφαλίζονται σε κλιμάκωση ανάλογες προνομίες για όλους όσους συμμετέχουν.
…Το αντιπροσωπευτικό σύστημα στην Ελλάδα ήταν από τη σύστασή του προβληματικό, στις μέρες μας έχει αναδειχτεί σε γενεσιουργό αιτία του συστήματος διαφθοράς.
Είναι απολύτως αδύνατο να επιβληθούν οι όποιες ελάχιστες ηθικές δυνάμεις υπάρχουν στους κομματικούς μηχανισμούς. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ευνοούν τις όποιες ψευδοπροσπάθειες εξυγίανσης για να διατηρήσουν στην ουσία αναλλοίωτο το σύστημα και καταλήγουν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα ότι «ο ελληνικός λαός επιμένει στο δικομματισμό» σαν να υπήρχαν έστω και στοιχειώδεις δυνατότητες να λυτρωθεί.
…Όπως κάθε παρακμή έτσι κι αυτή μοιραία οδηγείται σε αποσύνθεση. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να προβλεφθεί ο χρόνος της συντριβής, αλλά ήδη έχουμε ορατά συμπτώματα της βαθύτατης συστημικής κρίσης.
Μια αποχαλινωμένη νομενκλατούρα, ένα πλήθος ασυγκράτητων απατεώνων που διαγκωνίζονται να αναρριχηθούν και επιδιώκουν τον ταχύτερο πλουτισμό, την ευρύτερη αναγνωρισιμότητα και έχουν πλήρως απολέσει κάθε αίσθημα ντροπής, σοβαρή ένδειξη ότι βρίσκονται εκτός ελέγχου.
Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις έχουν πολλές και συνεχείς διαπλοκές κάθε μορφής και η ανατροφοδότηση του συστήματος με αυτούς δεν οδηγεί παρά στη μοιραία πτώση.
…Τα πρόσωπα και τα κόμματα της μεταπολίτευσης είναι περισσότερο από φθαρμένα, είναι σάπια. Οι προσβεβλημένοι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων δεν είναι παρά κλόουν του συστήματος, έτοιμοι να εξυπηρετήσουν τη νέα διατήρησή του με οποιοδήποτε τίμημα.
Οι καλοζωισμένοι θιασώτες της διαφθοράς που συντρώγουν με τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες δεν είναι παρά το σημαντικότερο μέρος του προβλήματος και τίποτα δεν μπορεί να προέλθει απ’ αυτούς.
Η κρίση δεν ορίζεται σε ζητήματα διαχείρισης ούτε καν σε σοβαρά ζητήματα ιδεολογίας είναι κρίση δομική και αφορά σε όλο το πολιτικό προσωπικό του συστήματος αφορά σε όλο το σύστημα.
[Το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας σε βαθύτατη δομική κρίση] Μάνος Κώνστας. Περιοδικό PATRIA τχ.12
