ΠΑΤΡΙΔΑ
Μάννα μου Ελλάδα, τι δεν είσαι τώρα
Σαν πρώτα ορθή, ψηλή στεφανωμένη
Με δάφνες, τι δεν είσαι με τα δώρα
Της αθάνατης Νίκης στολισμένη;
Αχ! πότε θάρθη, πότε θάρθη η ώρα
Να ματαστράψει η όψη σου η σβημένη
Και την ερημωμένη σου τη χώρα
Μ’ ελπίδα να φωτίσεις, ω αντρειωμένη;
Πατρίδα μου, σηκώσου. Ας λάμψει πάλι
Στον αιθέρα ψηλά το μέτωπό σου,
Και της Ελευθεριάς θα να προβάλει
Η μέρα και το θείο πρόσωπό σου
θα λάμπει σαν τον ήλιο της. Μεγάλη
Θα γίνεις κι αλλοιά τότε στον εχτρό σου.
