Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι κομμουνιστοσυμμορίται επιτίθενται κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους. Στις 6 το απόγευμα και μετά από μάχη 12 ωρών λυγίζει η φρουρά της πόλεως και τότε αποφασίζεται η ηρωική έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα και η πορεία τους προς Μελιγαλά, την σπουδαιοτέραν βάσιν αντιστάσεως των Εθνικιστών σε όλη την Μεσσηνία. Έτσι λοιπόν εις τας 2 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου ξεκινά μια μεγάλη φάλαγγα αποτελούμενη από πολεμιστάς, αλλά και πολύ άμαχο πληθυσμό προς το Μελιγαλά, ενώ αμέσως μετά οι ελασίτες γίνονται κύριοι της Καλαμάτας, σφάζοντας και ρημάζοντας το κάθε τι. Υπολογίσιμος εχθρός τους τα παλληκάρια που αποτελούν το Τάγμα Ασφαλείας Μελιγαλά,
αλλά λίγοι για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των αιματοβαμμένων φονιάδων, που έχουν επικεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος δίνει διαταγή εις τους άνδρες του να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.
Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεση κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του από 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμήν εκείνη εις 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες Εθνικιστές πολεμούν νυχθημερόν σαν λιοντάρια.
Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, οι κομμουνιστές φτάνουν κοντά στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Εθνικιστών.Κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίτες κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων. 12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944: Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των ελασιτών. Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος. Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίες στο Νοσοκομείο και μαζί όλο το ιατρικό προσωπικό. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται εις τους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.
Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και εις την θέση της βάζουν ένα κόκκινο πανί.
18 έγκριτοι Καλαματιανοί, οι οποίοι γλύτωσαν, οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν εις τα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.
Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά στην μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τσουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα εις την “πηγάδα” μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά εις τα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγή των αγαπημένων τους προσώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου