Τα “σοβιέτ” των ελληνικών Α.Ε.Ι.

Ένα σχόλιο μ' αφορμή το τρίμηνο (!..) “λουκέτο” σε Ε.Κ.Π.Α. και Ε.Μ.Π. λόγω της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων...
04.01.2014
Του Χάρη Ανδρεόπουλου
Kαθηγητή (ΠΕ01) Β/θμιας Εκπαίδευσης
xaan@theo.auth.gr





Aυτό δεν ξανάγινε! Προσοχή, δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, αλλά, κατά τη γνώμη μου, για έκφραση η οποία στη προκειμένη περίπτωση, αποδίδει την απόλυτη κακομοιριά της ελλαδικής πραγματικότητας τη χρονιά που έφυγε: το πρώτο και αρχαιότερο, το εμβληματικό Πανεπιστήμιο της χώρας, το Εθνικό και Καποδιστριακό των Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.) παρέμεινε ερμητικά κλειστό για τρεις (3) ολόκληρους μήνες (!) και συγκεκριμένα από τα μέσα του Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, ένεκα κινητοποιήσεων των διοικητικών του υπαλλήλων οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τις κυβερνητικές αποφάσεις περί εφαρμογής του μέτρου της διαθεσιμότητας – κινητικότητάς τους.

Πρόκειται για ένα μέτρο αναντιρρήτως επώδυνο το οποίο ασφαλώς και δικαιολογεί εν τινί μέτρω τις αντιδράσεις των διοικητικών υπαλλήλων, καθόσον μάλιστα έχει καταστεί πασιφανές ότι όλος αυτός ο σχεδιασμός των ανακατατάξεων στο χώρο του διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ φτιάχθηκε στο πόδι, το ζήτημα, όμως, είναι κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί μια οξεία αντίδραση παρατεταμένης απεργιακής κινητοποιήσεως στο Πανεπιστήμιο, με θύματα τα πρόσωπα εκείνα για τα οποία υφίσταται ως θεσμός και υπάρχει σαν πνευματική κυψέλη το Πανεπιστήμιο, δηλαδή, τους φοιτητές;

Ας αφήσουμε κατά μέρος τη πλευρά του νόμου - η οποία, φυσικά, είναι σαφεστάτη, θεωρώντας παράνομη την παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής δραστηριότητας ενός ΑΕΙ - κι΄ ας προσεγγίσουμε το ζήτημα φιλοσοφώντας περί αυτού με κριτήρια (στοιχειώδους) λογικής: Αν δεν είναι – ή είναι; - λογικό να απεργούν οι γιατροί ενός νοσοκομείου και να πετιούνται έξω οι ασθενείς, υπό ποια έννοια μπορεί να θεωρηθεί λογικό αυτό που επί τρείς μήνες συνέβαινε στο ΕΚΠΑ, δηλαδή, να απεργούν οι διοικητικοί υπάλληλοι και να πετιούνται έξω οι φοιτητές και οι καθηγητές;…

Στη διάρκεια αυτού του τριμήνου, το ΕΚΠΑ έχοντας περιέλθει στην (απόλυτη!) διοικητική εξουσία των απεργούντων διοικητικών υπαλλήλων παρέμεινε μανταλωμένο για φοιτητές και καθηγητές. Στους φοιτητές (για τους οποίους, όπως προείπαμε υφίσταται και υπάρχει το Πανεπιστήμιο, κ.λ.π., κ.λ.π.) δεν επιτρεπόταν ούτε καν η πρόσβαση (!) στις Βιβλιοθήκες των Σχολών για μελέτη, ενώ καθηγητές (ακόμη και αριστερόφρονες…) που επεχείρησαν να μεταβούν στα γραφεία τους όχι απλώς παρεμποδίσθηκαν, αλλά (σύμφωνα με επώνυμες καταγγελίες των ιδίων στα ΜΜΕ) προπηλακίσθηκαν. Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά τα κωμικοτραγικά γεγονότα σε μια ευνομουμένη ευρωπαϊκή πολιτεία, να καταπατείται και να παραβιάζεται τόσο ασύστολα η νομιμότητα σε μια χώρα μέσ’ από τον πολιτισμό της οποίας γεννήθηκε και μεταλαμπαδεύθηκε στην οικουμένη η Δημοκρατία (Democracy);

Κι΄ όμως, δυστυχώς, συμβαίνουν και παρασυμβαίνουν. Είμαστε ως χώρα, ως κράτος, για γέλια γιατί για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι δεν πάσχουμε από έλλειψη νόμων, αλλά από την εφαρμογή τους. Για τη προκειμένη περίπτωση ο σχετικός νόμος (4009/2011, ΦΕΚ 195, τ. Α) που αφορά στην εύρυθμη λειτουργία των Πανεπιστημίων και τον οποίο εψήφισε όχι μόνο η «κακιά» Διαμανταπούλου, αλλά η συντριπτική πλειονοψηφία της Βουλής (οι 260 από τους 300 βουλευτές), είναι σαφέστατος (άρθρο 8, παρ. 18α): «Ο πρύτανης προϊσταται του Ιδρύματος και το διευθύνει, έχει την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών του, επιβλέπει τη τήρηση των νόμων, του Οργανισμού και του Εσωτερικού Κανονισμού και μεριμνά για τη συνεργασία των οργάνων του Ιδρύματος, των διδασκόντων και των φοιτητών».

Ο πρύτανης, ωστόσο, του ΕΚΠΑ από κοινού με τη Σύγκλητο παρέδωσαν, μεταφορικά και κατά κυριολεξίαν, τα κλειδιά του Ιδρύματος στο συνδικαλιστικό φορέα των διοικητικών υπαλλήλων, για τον «αγώνα» των οποίων μάλιστα (αυτόν που προκάλεσε «έμφραγμα» στη λειτουργία του Ιδρύματος) ο αξιότιμος πρύτανης (ο - κατά δήλωσίν του - και ερασιτέχνης ηθοποιός) κ. Θεοδόσιος Πελεγρίνης δηλώνει ότι όχι απλώς στέκεται αλληλέγγυος, αλλά πως τον κατακλύζουν «συναισθήματα δέους» (!).

Ετσι τα αμφιθέατρα δεν άνοιγαν γιατί τα κλειδιά, όπως έλεγε ο πρύτανης, τα είχαν οι διοικητικοί, ενώ όλες οι αποφάσεις της Συγκλήτου και οι ενέργειες του πρύτανη τελούσαν υπό την αίρεση (!) των διοικητικών υπαλλήλων. Απεφάσιζε λ.χ. η Σύγκλητος την επαναλειτουργία το Ιδρύματος, αλλά περίμενε να δώσει την έγκρισή της η συνέλευση των διοικητικών. Ποιος διοικεί, εν τέλει, αυτό το Ιδρυμα;…Ισως την απάντηση μας δώσει ο Εισαγγελεύς Αθηνών, ο οποίος (και ενώ το Πανεπιστήμιο είχε μετατραπεί επί τρίμηνο σε «άνδρο παρανομίας», διοικούμενο από απεργούς υπαλλήλους, που αποφάσιζαν ποιος θα εισέλθει και ποιος όχι από τις πύλες του!) λίγο πριν απ΄ τα Χριστούγεννα ανέλαβε να…διαλευκάνει το ζήτημα - λες και η συντελουμένη παρανομία στην υπόθεση παρεμποδίσεως της λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν βοά, από μόνη της, ούτε κράζει…

Λες και μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευση η δυνατότητα της ελευθερίας ενός φοιτητού ή ενός καθηγητού να προσέλθει ή να μην προσέλθει στο Πανεπιστήμιο… Λες και το ελληνικό Πανεπιστήμιο λειτουργεί με αριστεροκρατούμενο καθεστώς τύπου «σοβιέτ» (!) και όχι σε συνθήκες κοινοβουλευτικής, αστικής δημοκρατίας που προβλέπουν συνταγματικά και ακαδημαϊκά δικαιώματα και για τους έρμους τους φοιτητές…

• Το Πανεπιστήμιο Αθηνών κλυδωνίσθηκε ακυβέρνητο επί τρείς μήνες σε μια θάλασσα παρασκηνιακών μεθοδεύσεων και συναλλαγών από ανεύθυνους και «υπεύθυνους» με πλήρη περιφρόνηση τόσο του θεσμού και της ακαδημαϊκής λειτουργίας, όσο και των 60.000 (50.000 προπτυχιακών και 10.000 μεταπτυχιακών) φοιτητών και των οικογενειών τους που όλο αυτό το διάστημα βίωσαν το συναίσθημα της «ομηρίας» μέσα στην ίδια τους τη πατρίδα! Τα διαδραματισθέντα στο ΕΚΠΑ (αλλά και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο [Ε.Μ.Π.], το οποίο, επίσης, υπήρξε θύμα συνδικαλιστικού παραλογισμού του τύπου “απεργώ – βάζω λουκέτο”) αποτελούν τη μικρογραφία όσων συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Ενας δημόσιος θεσμός, έρμαιο και όμηρος συντεχνιακών συμφερόντων και ιδεολογικών αγκυλώσεων, υπεξαιρείται από επαγγελματίες συνδικαλιστές και δυνάμεις που τον νέμονται. Δεν υπάρχει καμμιά διάθεση για μεταρρύθμιση και κάθε απόπειρα αλλαγής αντιμετωπίζεται με καχυποψία στη βάση της υπερασπίσεως του ατομικού συμφέροντος (για τη «θεσούλα», την οποία πολλοί κατέλαβαν δια της μεθόδου του “παραθύρου”, στο πλαίσιο της – πάσης αποχρεώσεως - κρατούσης ημετεροκρατίας...). Το μέλλον για τη χώρα - για τους φοιτητές που εκπροσωπούν μαζί με τους λοιπούς συνομηλίκους τους αυτό το μέλλον, το μέλλον της Ελλάδος - μπορεί να περιμένει. Κατά τ΄ άλλα – σα δε ντρεπόμαστε! - η τρόϊκα μας μάρανε…

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι καθηγητής (ΠΕ01) Β/θμιας Εκπαίδευσης (http://religiousnet.blogspot.com )