Κοινοβουλευτική Δικτατορία…

Έχετε ακούσει για το πολίτευμα που λέγεται «Κοινοβουλευτική Δικτατορία»; Όχι; Ε, πώς να ακούσετε αφού κανείς δεν μιλά γι' αυτό! Κι όμως εμείς οι Έλληνες, ριζοσπάστες στα πολιτικά, το έχουμε εφεύρει και εγκαταστήσει στη χώρα μας, από τότε που γίναμε (απ)ελεύθεροι! Οι δικτάτορες είναι αυτοί που εμείς εκλέγουμε κάθε ≤4 χρόνια. Και, φυσικά, όλοι αυτοί που θεωρούνται «υπηρέτες» του πολίτη και που έλκουν την εξουσιαστική τους δύναμη από τους «εκλεκτούς» του έθνους!

Θα αναρωτιέστε, ίσως, πώς μπορεί ένα πολίτευμα να είναι ΚΑΙ κοινοβουλευτισμός ΚΑΙ δικτατορία. Κι όμως αυτό είναι πολύ απλό. Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα:

1. Ποιούς ψηφίζετε σύντροφοι/ισες; Αυτούς που γνωρίζετε ψηφίζετε. Από την TV, από τις εφημερίδες, από την κοσμική ζωή (ναι, ναι…), τους αθλητές, τους δημοσιογράφους, τους συνδικαλιστές, (έως και κοσμικογράφους…), τους λεγόμενους «επώνυμους» (λες κι εμείς, οι «άλλοι» είμαστε χωρίς επώνυμο…). Ακόμη και σκάνδαλο να προκαλέσει ο άλλος, ψήφους θα πάρει, μιά και έγινε «γνωστός»! Κι αυτοί ακόμη ξοδεύουν ποταμούς λεφτά για να προβάλουν την αφεντομουτσουνάρα τους. Ψηφίζετε, σύνροφοι/σες, τους «ανώνυμους» ικανούς μεροκαματιάρηδες που θα μπορούσαν να κάνουν καλό στον τόπο ή αυτούς που διαθέτουν χρήμα και δύναμη; Την Ξέρετε την απάντηση. Ε, αυτοί είναι δικτάτορες γιατί σας επηρέασαν με το χρήμα τους ή την δημοσιότητά τους για να τους ψηφίσετε. Η επιλογή σας δεν ήταν αποτέλεσμα ορθής κρίσης αλλά επηρεασμού από συντελεστές δύναμης. 'Αρα…
2. 'Εχουμε μιά Βουλή (300, ζωή νά 'χουνε). Κι εκεί υποτίθεται ότι οι βουλευτές «βουλεύονται». Δηλαδή εκφράζουν (ελεύθερα) τη βούλησή τους, που είναι η επέκταση της δικής μας βούλησης (μη φάτε…) αφού τους δώσαμε εντολή να μας εκπροσωπούν. Εδώ έρχεται, όμως, η «κομματική πειθαρχία» που επιβάλλει στον «εθνοπατέρα» να ΜΗΝ εκφράζει τη δική του βούληση αλλά αυτή της κυβέρνησης ή, ειδικότερα, του πρωθυπουργού (αντιστοίχως, της αντιπολίτευσης και του αρχηγού). 'Έτσι και ο βουλευτής διαφοροποιηθεί, αντιμετωπίζει από πειθαρχικό μέχρι διαγραφή (αν αντέχει το κόμμα) ή και να ξυλοφορτωθεί από κομματικούς «οπαδούς». Ακούσατε ποτέ κανέναν κυβερνητικό βουλευτή να εναντιωθεί στις άπειρες φωτογραφικές (ν)τροπολογίες; Ακούσατε κανέναν να διαφωνήσει με την κυβερνητική γραμμή που είναι κατάφωρα αντίθετη με τις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματος; Ούτε θα ακούσετε ποτέ. Γιατί (σχεδόν) ο κάθε βουλευτοβολεμενοδικτατορίσκος είναι ένα ασπόνδυλο ον, συνήθως ανίκανο να κερδίσει το ψωμί του εκτός Βουλής και δεν ρισκάρει την ελάττωση των πιθανοτήτων υπουργοποίησής του ή επανεκλογής!
3. 'Εχετε δει εκείνες τις θλιβερές εικόνες της Βουλής να λειτουργεί τις μεταμεσονύκτιες ώρες, με 5-10 «βολευτές»; Και έχετε δει τι νομικά εκτρώματα τέτοιες συνεδριάσεις παράγουν; 'Ολα τα ρουσφέτια και οι βρωμίτσες τότε περνάνε. Ως (ν)τροπολογίες, ανάμεσα σε άσχετα θέματα! Κάνουμε ένα νόμο για τα αδέσποτα σκυλιά, ας πούμε, κι εκεί μέσα τρυπώνουν και ένα άρθρο που λέει ότι δημιουργείται θέση Γενικού Διευθυντού στο «Υπουργείο Παράνοιας» για άτομο με πτυχίο μελισσοκόμου, ύψος 1,73 ακριβώς, δύο ελιές στη μύτη, που γεννήθηκε μεταξύ 1960 και 1961, με μεταπτυχιακό στην σεξουαλική ζωή των ψύλλων, που έχει θείο παπά, που και το όνομά του αρχίζει από «Κουτσ-» και τελειώνει σε «-μήτρος»!
4. Έχετε εμπλακεί σε δικαστικό αγώνα με το δημόσιο; Χάνετε (ούτως ή άλλως)! Η δικαιοσύνη, λένε, είναι αδέκαστη και τυφλή. Αλλά φαίνεται ότι είναι και παράλυτη γιατί αν διεκδικείς κάτι από το δημόσιο θα πληρώσεις αδρά για να πας στα δικαστήρια (συνήθως το να πάς στα δικαστήρια μπορεί να κοστίζει περισσότερο από το ποσό που σου χρωστάει το δημόσιο) αλλά: α) μπορεί να πεθάνεις από γεράματα πριν από την εκδίκαση, έστω κι αν είσαι νέος, β) το δημόσιο θα κάνει έφεση ακόμη κι αν υπάρχει δεδικασμένο που ξεκαθαρίζει ότι έχεις δίκιο, γ) ακόμη κι αν φτάσεις να σε δικαιώσει ο ΄Αρειος Πάγος δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πάρεις τα λεφτά σου (αν είναι λεφτά το αντικείμενο της διεκδίκησης) γιατί το «έτσι θέλω, δεν στα δίνω» είναι δικτατορικό δικαίωμα της υπηρεσίας! Και τι θα του κάνεις αυτουνού του αλήτη που το λέει; Δυστυχώς τίποτα. Κι αν του κάνεις θα πας εσύ φυλακή αντί να πάει αυτός. Είπατε τίποτε για δημοκρατία;
5. Είσαι (ο μη γένοιτο) βουλευτής και διαπράττεις ένα ποινικό αδίκημα. Ας πούμε βρίζεις ή τραυματίζεις κάποιον, ή τον συκοφαντείς ή τον αδικείς με κάποιον βάρβαρο τρόπο. Τι μπορεί να σου κάνει ο αδικημένος; Τίποτα! Γιατί ως βολευτής έχεις βολευτεί κι από ασυλία! Για να υποστείς δίωξη πρέπει να αποφασίσει η Βουλή (σοβαροί άνθρωποι…) να άρει τη βουλευτική σου ασυλία. Και (σχεδόν) πάντα οι «συνάδελφοι» λένε όχι στην άρση της ασυλίας! Δημοκρατία ε; («οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου», λέει το Σύνταγμα!)
6. Είσαι συνδικαλιστής (κι αυτό ό μη γένοιτο). Ενώ οι συνάδελφοί σου δουλεύουν, εσύ έχεις ασυλία από τη δουλειά! Εσύ είσαι ο «πατέρας» που τους φροντίζει και το αφεντικό σε πληρώνει για να κάθεσαι! Φυσικά ανήκεις σε κάποιο κόμμα και αυτουνού τη γραμμή ακολουθείς και όλες σου οι ενέργειες από κει πηγάζουν! Και βέβαια, σε κάθε ευκαιρία (καλλίτερα τα τριήμερα…) κάνεις απεργίες, κλείνεις δρόμους, σχολεία, εργοστάσια, υπηρεσίες, κι αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη και θέλει να δουλέψει βαφτίζεται απεργοσπάστης (λάθος όρος) και μπορεί και να ξυλοκοπηθεί αν θελήσει να εξασκήσει το, συνταγματικά κατοχυρωμένο, δικαίωμα της εργασίας. (άλλωστε το Σύνταγμα είναι κάτι σαν λάστιχο: Το προσαρμόζεις στις δικές σου απαιτήσεις…). Φυσικά όλοι οι διαφωνούντες βαφτίζονται αυτομάτως «προδότες». Και βέβαια, η θέση του συνδικαλιστή σε προαλείφει για πιο «ανεβασμένα» πόστα! Βουλευτής και υπουργός οι συνηθισμένες επιδιώξεις! Δημοκρατία είπατε;
7. Είσαι μαθητής. Κι έρχεται ο δόλιος ο συμμαθητής στην τάξη, έρχεται κι ο δάσκαλος να κάνει μάθημα. 'Ομως εσύ έχεις πάρει γραμμή από το κόμμα σου να μην αφήσεις να γίνει μάθημα αλλά να γίνει «κατάληψη» (λες κι είμαστε σε πόλεμο). Ο συμμαθητής που θέλει να κάνει μάθημα τρώει ξύλο, το ίδιο και ο δάσκαλος που θέλει να διδάξει. (στην καλλίτερη περίπτωση) ή καμιά σουγιαδιά αν είσαι λίγο τσαμπουκάς. Φυσικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην σπάσεις θρανία, τζάμια, όργανα φυσικής, υπολογιστές, έπιπλα και ό,τι άλλο εμποδίζει τη δημοκρατικότητά σου! Η αστυνομία; Δεν της πέφτει λόγος γιατί η δημοκρατία επιβάλλει μη επέμβαση στα σχολεία και ΑΕΙ (άσυλα κι εκεί) άσχετο αν εσύ καταστρέφεις την περιουσία των πολιτών κι εμποδίζεις τα παιδιά τους να μορφωθούν!
8. Το Σύνταγμα προβλέπει την διενέργεια δημοψηφισμάτων όταν τα θέματα είναι πολύ σοβαρά και πρέπει να αποφασίσει με άμεσο (και όχι έμμεσα μέσω των εκπροσώπων) τρόπο ο λαός. Σε πόσα δημοψηφίσματα κληθήκατε να ψηφίσετε σύντροφοι/σες από το 1974 και μετά; 'Η μήπως δεν υπήρξαν σοβαρά (σοβαρότατα) θέματα στα οποία άλλοι αποφάσισαν για μας, ερήμην μας;
9. Δημόσιοι «λειτουργοί» ! Εδώ πέφτει το γέλιο της αρκούδας! Δεν χρειάζεται, φυσικά, να σας πω τίποτε γι αυτούς τους μεγαλοδικτάτορες (υπάρχουν και σπάνιες εξαιρέσεις). Τους ξέρετε όλοι/ες πολύ καλά. Μόνο ένα χαριτωμένο θα σας πω: Πήγα πριν λίγες μέρες (για επαγγελματικούς λόγους, φυσικά) σε δημόσια «εταιρία» (ΑΕ παρακαλώ!). 'Εμεινα εκεί περίπου μία ώρα, Μία από τις (αργόμισθες) κυρίες καθόταν μπροστά σ' έναν υπολογιστή, με μόνιτορ ( TFT, παρακαλώ!). Για μισή ώρα κοιτούσε το κενό. Επειδή (μάλλον) είδε ότι την παρατηρούσα, άρχισε να πληκτρολογεί. Είπα κι εγώ πως ξεκίνησε να εργάζεταιι. Δεν ήξερε, όμως, ότι στο τζάμι που ήταν πίσω της καθρεφτιζόταν η οθόνη της, κι ότι εγώ είδα πεντακάθαρα, στο φυμέ τζάμι, την …τράπουλα που γέμιζε την οθόνη της κυρίας!

Θα μπορούσα να γράφω για πολλές μέρες παραδείγματα από τη λειτουργία του πολιτεύματός μας; Μήπως σας έχει μείνει αμφιβολία περί τίνος πολιτεύματος πρόκειται;

Και μιά πρόταση (όχι πως θα τη λάβει κανείς υπόψη του, βέβαια, αλλά, έτσι για να γίνεται κουβέντα): Τώρα που ζούμε στην εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας δεν θα γινόταν να έχουμε πιό άμεση δημοκρατία; Να παίρνουμε τις μεγάλες αποφάσεις εμείς και όχι αυτοί; Να τους ανατρέπουμε αν κάνουν μαλακίες εις βάρος μας, αν κλέβουν, αν αυθαιρετούν; Κάθε έξι μήνες να δίνουν εξετάσεις οι άχρηστοι. Κι αν κρίνουμε ότι είναι ζαβολιάρηδες να τους στέλνουμε στα σπίτια τους!