Του Βασίλη Αναστασίου
Περάσαμε -οι περισσότεροι Έλληνες- τελευταία διπλή αγωνία για αρκετές βδομάδες και περιέργεια στους τελευταίους 6 μήνες για το πού το πάνε με πλήρη απραξία και δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση με συμπλήρωση αλλοπρόσαλλων δηλώσεων των δευτέρα τη τάξει Διοικούντων (Δρίτσας, Κατρούγκαλος, Λαφαζάνης, ο θλιβερός Στρατούλης, Φλαμπουριάρης, κλπ.).
Περιμέναμε μετά την συντριπτική ψηφοφορία έγκρισης των 6 νομοσχεδίων, ότι ο ανασχηματισμός θα είχε την μορφή ενός γερού σφιχτού team συνεργαζόμενων ανθρώπων κύρους, γνώσεως και πείρας που θα ανασκουμπώνονταν για να εφαρμόσουν πάραυτα τα ψηφισθέντα που έχουν ισχύ νόμου. Αντ’ αυτού είδαμε ένα χειρότερο από το "ανθ’ ημών Γουλιμής", με, αν είναι δυνατόν, Χαϊκάλη και με πάλι τον ανεκδιήγητο Κατρούγκαλο.
Τι καταλάβαμε όλοι μας 6 χρόνια, κουτσοί, στραβοί, τέως δεξιοί, τέως αριστεροί, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, ευρώ ή δραχμή, μέσα στην Ευρώπη, έξω από αυτήν; Είναι μήπως τόσο βαθιά η τραυματική θύμιση του χασίματος κατάκτησης της Εξουσίας το '42-'43, τον Δεκέμβρη του '44, της ανταρσίας του '46-'49, και που έμειναν οι μόνοι privileged στον κόσμο να πραγματοποιήσουν την καθεστωτική αλλαγή, και να σώσουν την Ευρώπη, όχι τώρα με τα όπλα, αλλά με ειρηνικά άλλα μέσα; Το ανάποδο του Κλαούζεβιτς; Με σωρεία ψεμάτων και ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, και κατόπιν με δημοκρατικότατες εκλογές, αλλά και 50 βουλευτές επιπλέον ανέλπιστο δώρο από προηγούμενα, έτσι που με 36% να προχωρήσουν στην αλλαγή στην Ελλάδα και την ανάσταση της καταπιεσμένης δημοκρατικής Ευρώπης; Μπορεί να εφαρμοσθούν αυτά που υποσχεθήκαν όταν ο "οδηγός" ο leader, o Πρωθυπουργός, δηλώνει επισήμως ότι δεν τα πιστεύει; Συμμετείχε στη συνωμοσία του Grexit-δραχμή της σπείρας Βαρουφάκη, Λαπαβίτσα και Σια, ή γνώριζε την ελληνική version του συνδυασμού Peter Sellers στο Ποντίκι που βρυχάται και στο νέο ριφιφί του ρεσάλτου στο Θησαυροφυλάκιο του Lafazanin, κατά το Lenin;
Tι καταλάβαμε τελικά στα 6 αυτά χρόνια; Όλοι μας, αυτοί και εμείς; Και ο Τσίπρας, πόσο αληθινός είναι με την σωστή και θαρραλέα στροφή του;
Πρέπει στα 6 αυτά δύσκολα χρόνια να έγιναν πλέον αυτονόητες μερικές αλήθειες, διότι αν δεν έγιναν, δεν υπάρχει ελπίδα να επιζήσουμε στον κόσμο που έρχεται. Θα απέλθουμε ζητιάνοι με τους μη προσαρμοσθέντες. Και αν όχι, οφείλουμε να μάθουμε και να εφαρμόσουμε αυτά που απορρίπταμε ως σαχλαμάρες προτεσταντινισμού των κουτόφραγκων.
1ον. Αντιληφθήκαμε ότι για να μπορεί το Κράτος να αντεπεξέρχεται στις αναγκαίες υποχρεώσεις του (όχι τις σκόπιμα αυξημένες από διορισμούς ψηφοφόρων του), και να ανταποκρίνεται έστω και εν μέρει, στις υποχρεώσεις ενός δυνάμενου να στηριχθεί ανάλογα με τα εισοδήματα του, κράτους-πρόνοιας, να μπορεί να καταβάλλονται χωρίς αγανάκτηση λογικοί φόροι από τους ιδιώτες; Δηλαδή οι ιδιώτες να έχουν σχετικώς ικανοποιητικά εισοδήματα, όντας εργαζόμενοι. Και για να έχουν εισοδήματα πρέπει να παράγεται γενικώς και από κάθε Κλαδική πηγή Εθνικό Προϊόν, δηλαδή ΑΕΠ. Πράγμα που σήμερα έχει μηδενισθεί, και εξακολουθεί να μειώνεται και πρέπει αυτό πρώτα να διορθωθεί, μέσα στα τόσα άλλα, που σε πιάνει ίλιγγος για το ποιοί είναι αυτοί που θα το πράξουν. Προφανώς αποκλείεται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το λέμε από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά είναι τρομακτικά ολίγιστοι για ένα τέτοιο για τα μέτρα μας τιτάνιο έργο.
[Στο τρίτο δάνειο, αν επικρατήσει η υπερφολόγηση θα σκοτώσει την όποια προσδοκώμενη Ανάπτυξη. Αντίθετα είναι παρατηρημένο παγκοσμίως, όπου μειώθηκαν οι φόροι αυξήθηκε η Παραγωγή. Στο 3ο Μνημόνιο θα πρέπει να μην αυξηθούν οι φόροι, αλλά επί τέλους, να αρχίσουν να μειώνονται οι Δαπάνες της κρατικής υπερφορτωμένης μηχανής. Έργο που καμιά Κυβέρνηση δεν το άγγιξε καν. Κι’ όμως, πρόκειται για απλά ατράνταχτα μαθηματικά. Δεν χρειάζονται καθηγητές όπως ο Βαρουφάκης ή ο Λαπαβίτσας. Άσε που αυτοί είναι για τα μεγάλα και τα υψηλά. Grexit, Δραχμούλα, ομαλά πάνε οι ουρές στα ΑΤΜ, σε λίγο το ωραίο Δελτίο Τροφίμων, κτλ.]. 
2ον. Πρέπει οι Δαπάνες του, είτε το κράτος είναι εκτεταμένο είτε μικρό, επ’ουδενί να υπερβαίνουν τα (οποιαδήποτε) Έσοδα του. Είναι όρος απαράβατος για να επιζήσει οποιαδήποτε οικονομική μονάδα. Από τον μικρότερο πυρήνα, την οικογενειακή, μέχρι τις γιγαντιαίες, όπως η Coca-Cola, οι Royal Dutch Shell, Mercedes, Mitsubishi, κλπ. Δεν ήταν αυτό άλλωστε το όριο 3%, η επιτρεπόμενη υπέρβαση που θέσπισε το Maastricht; Εμείς όμως οι μάγκες, το ξεπεράσαμε και μπήκαμε στο βιβλίο Guinness με 170% και οδεύουμε αισίως στο 200%, έτσι που πάμε χωρίς ακόμα 6 χρόνια να σκεφτούμε τι πρέπει να προετοιμάσουμε για να μπορέσουμε επενδύοντας, να παράγουμε. ΠΡΟΣΟΧΗ τώρα με την τελευταία ευκαιρία διάσωσης, να συνειδητοποιήσει ο κόσμος ότι πρέπει να ζητήσει μια τέτοια προετοιμασία. Όχι απαιτήσεις παράλογες από το μη έχον Κράτος.
3ον.  Από την εποχή της Οικονομίας της Φαμίλιας, της Οικόσιτης Οικονομίας, μέχρι την τωρινή γιγάντωση της, των μεγάλων Ενώσεων χωρών-κρατών, ΗΠΑ, τέως ΕΣΣΔ, και την δική μας Ε.Ε, η προσπάθεια που καταβάλλεται είναι, κάθε Κλάδος της Οικονομίας, να αποδίδει το μέγιστο, το maximum, της δυναμικότητας του. Στην περίπτωση μόνον της Ελλάδας, η Βιομηχανία εγκατελήφθη, η Αγροτική Παραγωγή, στα περισσότερα προϊόντα της δεν είναι ανταγωνιστική και εισάγεται ακόμα και μαϊντανός, κρέας, πλην κοτόπουλων, παράγεται μόνον 30% των αναγκών και το υπόλοιπο είναι εισαγόμενο βαφτισμένο "Ελληνικό", ενώ τα αρνιά της Βουλγαρίας που τρώνε το ίδιο χορταράκι με τα δικά μας είναι φθηνότερα κατά το έν έκτον, 1/6. Άσε το γάλα, με την τιμή και τις ημέρες φρεσκάδας του. Άσε τα τυριά ακριβότερα κατά 20 και 25%. Προφανώς οφείλεται στο δαιμόνιον του Έλληνος. Η τούρκικη μπαμπεσιά. Ο Τουρισμός μας! Αναπτύσσεται μόνος του. Ξέρουμε πόση είναι η δυναμικότητα της Ελλάδας σε αριθμό τουριστών ανά πληθυσμό; Π.χ. με την Ισπανία. Δημιουργήσαμε 6 χρόνια τώρα συν 30 πριν από την εποχή του Υδραίου αρρενωπού βαρκάρη και του Γιώργου του Ναυτίλου των Σπετσών, τουρισμό που να φέρνει όχι τον τουρίστα του σακκιδίου, αλλά τον millionaire και billionaire των ΗΠΑ; Εκτός της, από την ομορφιά και την παγκόσμια μόδα για εξωτικά ή κοσμοπολίτικα μέρη ανάπτυξης της Μυκόνου και της μοναδικής στον κόσμο Σαντορίνης, νησιού ασύγκριτης ομορφιάς με τις κοραλλογενείς ατόλες του Ειρηνικού, και κάποια άλλα ακόμα νησιά και παραλίες, πόσα είχαν την μέριμνα του κράτους για την δημιουργία σύγχρονων ναυτικών Υποδομών, Καζίνος, μαρίνων, κτλ. ώστε να προσελκύσουν αυτούς που θα ξόδευαν για κάτι το μοναδικό, όπως η θαλασσινή Ελλάδα; Πόσα δολάρια ανά τουρίστα έρχονται στην Ελλάδα και πόσα στην Ταϋλάνδη;
4ον.  Κουβεντιάζουμε με πολλούς και όλοι λένε μα με την Δραχμή δεν ήμασταν καλύτερα; Αυτό μοιάζει με το ότι, το μνημόνιο έφερε την Ύφεση και την Χρεοκοπία και όχι ότι η συσσωρευτική καταστροφή που συντελέστηκε στην 30-ετία με την άφρονα πολιτική της σπατάλης έφερε μετά το Μνημόνιο!
Για να στηριχθούμε σε μερικά στοιχεία αδιάσειστα: 
Η σχέση δραχμής - λίρας το 1914 ήταν 25,16 δρχ. και το 1924 έφτασε 238 δρχ. με αποτέλεσμα να ανέβει ο τιμάριθμος από 100 στο 1309. Το Ελληνικό Βασίλειο από το 1843 είχε 5 χρεοκοπίες. 
Η πέμπτη χρεοκοπία: Κατά την διάρκεια του Β παγκ. πολέμου η δραχμή εκμηδενίστηκε, ο τιμάριθμος από τιμή 1 τον Απρίλιο του 1941 ανέβηκε στο 156 τον Δεκέμβριο του 1942, στο 1522 τον Δεκέμβριο του 1943 και στο 2.305.984,911 τον Οκτώβριο του 1945!!!!!! Αυτά να τα βλέπετε με την Κα Ραχήλ!!
Χρειάστηκαν να γίνουν τρεις γενναίες νομισματικές ρυθμίσεις σε διάστημα 15 μηνών.
Πρώτη ρύθμιση: Έγινε στις 11/11/1944 με ισοτιμία 1 νέα δραχμή = 50.000.000.000 παλαιές δραχμές, 1 χάρτινη λίρα Αγγλίας = 600 νέες δραχμές, 1 δολάριο ΗΠΑ = 150 δραχμές, 1 χρυσή λίρα Αγγλίας 2.850 νέες δραχμές.
Δεύτερη ρύθμιση: Έγινε 4/6/1945  η πρώτη σχέση ήταν 1 λίρα = 2.000 δρχ. και 1 δολάριο = 500 δρχ.
Τρίτη ρύθμιση: Έγινε 25/1/1946 με αυτήν ορίστηκε 1 λίρα= 20.000 δρχ. και 1 δολάριο = 5.000 δρχ .
Με το τέλος της ανταρσίας του Ζαχαριάδη, στις 21/9/1949 έγινε νέα ισοτιμία που αντιστοιχούσε 1 δολάριο = 10.000 δραχμές και μετά ανέβηκε στις 15.000 δραχμές ενώ η λίρα = 32.000 δραχμές και μετά 42.000 δραχμές.
Στις 9/4/1953 ο Σπ. Μαρκεζίνης που ήταν Υπουργός Συντονισμού υποτίμησε την δραχμή κατά 100% και η ισοτιμία έγινε 1 δολάριο = 30 δραχμές, η ισοτιμία αυτή κρατήθηκε μέχρι το 1973. 
 Ο ΟΟΣΑ σημειώνει ότι η δραχμή από πλευρά σταθερότητας το 1967 κατείχε την 2η θέση μετά το μάρκο ενώ το 1996 έφτασε στην 10η θέση.
Τι λέτε; Πάμε στην Δραχμούλα, χωρίς αντίκρυσμα Χρυσό, ή Παραγωγή;
5ον. Ας δούμε και το Grexit. Kατ’ αρχήν, όταν τα Σκόπια ζητούν per mare per terra να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση εμείς θα κάνουμε την ηρωική έξοδο για να βρεθούμε χωρίς την προστασία του συλλογικού οργάνου και του σταθερού νομίσματος; Δεν μάθατε ακόμα τι συνεπάγεται μια τέτοια απομόνωση από τόσα που ειπώθηκαν και γράφτηκαν; Δεν επαρκεί ο διατιθέμενος χώρος για να τα επαναλάβουμε.
Είναι και άλλα πολλά που έπρεπε να μάθουμε και δεν μάθαμε οι περισσότεροι. 
Είναι η διαφανείσα με τις αστειότητες του ρεσάλτου του Λαφαζάνη που το συζητούσαν σοβαρά στο Υπουργικό Συμβούλιο, όπως και την άποψη του ανεκδιήγητου Βαρουφάκη που έπρεπε να είχε παρέμβει Εισαγγελέας, για το Grexit που διερευνούσε μυστικά η Κυβέρνηση και γνώριζε και ο σοβαρός Δραγασάκης. Είναι το σοβαρότερο πάντων, που και αυτός ο Πρωθυπουργός, με το είδος του ανασχηματισμού μας απογοήτευσε. ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, άλφα-άλφα επείγοντος. Εδώ όλες οι Εμπορο-βιομηχανικές Οργανώσεις πρέπει να κάνουν... απεργία πείνας για να αρχίσει η προεργασία. Είναι η ανάγκη αναδιάταξης της Ελληνικής Οικονομίας, έτσι ώστε να αποκτήσει παραγωγική βάση και να μη χρειάζεται διαρκώς δάνεια και άλλα μνημόνια ξένα. Έχει ειπωθεί επανειλημμένως θεωρητικά όμως, ότι αυτά έπρεπε να τα είχαμε κάνει προ 15-τίας. Αλλά μόνο το λέμε. Είναι πώς δεν θα ξαναζήσουμε πιά όπως παλιά, με την νέο-εμφανισθείσα Παγκοσμιοποίηση. Είναι η κατάληξη στο συμπέρασμα ότι το Κράτος δεν μπορεί να διορίσει ΟΛΟΥΣ τους άνεργους σε κρατικές Υπηρεσίες, ή επιχειρήσεις. Είναι ότι ο κρατισμός οδηγεί σε Χρεοκοπία. Είτε σε 30 χρόνια, είτε σε 70, όπως στην Σοβιετική Ένωση. Είναι η ανάγκη να πάψουμε να θυμόμαστε πλέον, ύστερα από 100 χρόνια το αντάρτικο, τον ΕΛΑΣ, τον Δημοκρατικό Στρατό, τους Λαμπράκηδες, το 114, τα επαναστατικά τραγούδια του Θοδωράκη, να βάφουμε στους τοίχους και να καταστρέφουμε τις πινακίδες της τροχαίας με αυτοκόλλητα. Είναι ότι με Grexit και Δραχμούλα, θα ζήσουμε μια τρομακτική μοναξιά πριν τον θάνατο. Ας αφήσουμε τους λυρισμούς και τις αναφορές σε ποιήματα του Καβάφη και ας πιάσουμε δουλειά για να συμβαδίσουμε με τον πολιτισμένο κόσμο.

ΠΗΓΗ  http://www.capital.gr/