ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣ 1

Ο δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός είναι το μέγιστον δημοκρατικόν ψεύδος περί της ικανότητος του λαού προς αυτοδιοίκησιν. Είναι το κυβερνητικόν σύστημα, το φέρον εν εαυτώ το σπέρμα της αναδείξεως των μειονεκτικών και ασυνειδήτων ανθρώπων. Στηρίζεται επί της ακρισίας των μαζών και φέρει εις την εξουσίαν κυβερνήσεις, αίτινες ουδέν άλλον είναι ή παλαίστρα φιλοδόξων μικροπολιτικών και στενοκεφάλων θεωρητικών.

Ιδιαιτέρως η δημοσία ζωή ηγνόει την έννοιαν της ευθύνης. Οι ηγεμόνες εκηρύσσοντο από τα συντάγματα των διαφόρων χωρών ανεύθυνοι, οι πολίται, ψηφίζοντας κατά το δοκούν, ήσαν ανεύθυνοι. οι κοινοβουλευτικοί άνδρες τέλος ήσαν ανεύθυνοι δια τας γνώμας των, συχνότατα μάλιστα και δια τας πράξεις των, αν παρίδη τις τον μόνον κίνδυνον, τον οποίον κατ’ ουσίαν διέτρεχον, να αντικατασταθούν εις την εξουσίαν υπό άλλων.

Gottfried Feder

KNUT HAMSUN

Ο Knut Hamsun (4 Αυγούστου 1859 – 19 Φεβρουαρίου 1952) ήταν Νορβηγόςλογοτέχνης, γνωστός για το αριστούργημά του «Ευλογία της γης», για το οποίο και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1920. Άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς, όπως ο Μαξίμ Γκόργκι, ο Τόμας Μαν και ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ, τον θεωρούσαν μεγάλο δάσκαλο. 

Εν γένει ο Χάμσουν έχει χαρακτηριστεί ως ηγετική φυσιογνωμία της νεορομαντικής εξέγερσης και θεμελιωτής της σύγχρονης λογοτεχνίας. 

Τα παιδικά του χρόνια ήταν φτωχικά και σκληρά. Στα 15 του άρχισε το μεγάλο του ταξίδι διασχίζοντας τηΝορβηγία, ενώ συνάμα ασκούσε διάφορα επαγγέλματα. Ομοίως περιπλανήθηκε δύο φορές στις ΗΠΑ, με το βιβλίο να τον συντροφεύει σε κάθε του βήμα. 

Το 1888 επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Κοπεγχάγη.

 Το 1909παντρεύτηκε τη Μαρί Άντερσεν, η οποία και στάθηκε δίπλα του σε όλη του τη ζωή. Η επίδραση που φαίνεται να άσκησαν πάνω του ο Γιάκομπσεν, ο Στρίνμπεργκ, ο Νίτσε και ο Ντοστογέφσκι τον έκανε να απορρίψει τοννατουραλισμό. Το 1890 έγινε γνωστός με το μυθιστόρημά του «Η πείνα», που καταπιάνεται με τα ψυχολογικά αποτελέσματα του λιμού. Η καθιέρωση του έργου οφείλεται στις διεισδυτικές αναλύσεις που κάνει στον ψυχισμό των ηρώων του, οι οποίοι είναι άνθρωποι ελεύθεροι, ιδιόρρυθμοι, αντικοινωνικοί και έντονοι. Τέτοιοι ήρωες εμφανίζονται σε έργα όπως: Μυστήρια (1892), Ο Παν (1894), Βικτωρία (1898), Κάτω από τα φθινοπωρινά άστρα (1906), Ένας αλήτης παίζει με σουρντίνα (1909). Η κατοπινή καριέρα του κινήθηκε κυρίως γύρω από τους κοινωνιολογικούς προβληματισμούς του. Σε βιβλία όπως Παιδιά της εποχής τους (1913) και το Χωριό Σέγκελφος (1915), ο Χάμσουν καυτηρίασε την τάξη πραγμάτων που είναι αποκομμένη από τις ρίζες της και πρόβαλλε έναν παραδοσιακό τρόπο ζωής. 

Στην Ευλογία της γης (1917) ύμνησε τον χωρικό, τον πρωτόγονο άνθρωπο, που η κοσμοθεωρία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ίδια τη φύση.

Ο Hamsun υπήρξε αντίθετος με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και τον κομμουνισμό και στάθηκε θερμός υποστηριχτής της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας και συνεργάστηκε με την κυβέρνηση Vidkun Quisling των εθνικοσοσιαλιστών της πατρίδας του. Μετά από μια συνεδρίαση με τον Joseph Goebbels το 1943, του απέστειλε σαν δώρο το μετάλλιο του βραβείου Νόμπελ με το οποίο είχε τιμηθεί το 1921.

Μετά τον θάνατο του Hitler ο Hamsun έγραψε μια νεκρολογία στην κύρια νορβηγική εφημερίδα Aftenposten, περιγράφοντας τον ως «πολεμιστή για την ανθρωπότητα» ενώ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οργάνωσε σε όλες τις δυτικές χώρες δυσμενές κλίμα εναντίον του Hamsun που οδήγησε πλήθος επηρεασμένου κόσμου όχι μόνο να επιστρέφουν ομαδικά τα βιβλία του στον Hamsun αλλά και να τα καίνε δημόσια στις Νορβηγικές πόλεις!

Καταδικάστηκε και ταλαιπωρήθηκε για τις εθνικιστικές ιδέες του, οι διώκτες του προσπάθησαν επίμονα για την ψυχική και πνευματική του κατάρρευση.

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%84_%CE%A7%CE%AC%CE%BC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD

ΣΕΣΤΙΝΑ: ΑΛΤΑΦΟΡΤΕ - EZRA POUND

ΣΕΣΤΙΝΑ: ΑΛΤΑΦΟΡΤΕ

LOQUITUR: En Bertrabs de Born.

Ο Δάντης Αλιγκέρι έβαλε αυτόν τον άνθρωπο στην κόλαση επειδή ήταν υποκινητής διαμάχης.

Eceovi!

Κρίνετε!

Τον ξέθαψα πάλι;

Η σκηνή είναι στο κάστρο του, το Αλταφόρτε.

Ο «Πάπιολς» είναι ο ραψωδός.

«Ο Λιόπαρδος,» το έμβλημα του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου.

Ι

Να πάρει ο διάβολος! όλος τούτος ο Νότος μας βρωμά ειρήνη.

Έι βρωμόσκυλο του κερατά, Πάπιολς, εμπρός μωρέ! Μουσική!

Δεν έχω ζωή παρεκτός κι αν τα σπαθιά συγκρούονται.

Μα αα! όταν βλέπω τα λάβαρα χρυσά, πορφυρά, να πολεμούν,

και το μεγάλο πεδίο της μάχης αποκάτω τους να γίνεται κόκκινο,

τότε η καρδιά μου ουρλιάζει τρελαμένη από χαρά.

ΙΙ

Στην κάψα του καλοκαιριού έχω μεγάλη χαρά

όταν οι θύελλες σαρώνουν της γης τη βρωμερή ειρήνη,

κι οι αστραπές από τον μαύρο ουρανό πέφτουν λουσμένες στο κόκκινο,

κι οι κεραυνοί την άγριά τους μού βρυχώνται μουσική

κι οι αγέρηδες σκληρίζουν μες στα σύννεφα τρέλα και πολεμούν

και μες στους σπαραγμένους ουρανούς τα σπαθιά του Θεού συγκρούονται.

ΙΙΙ

Άδη κάνε γρήγορα να ξανακούσουμε τα σπαθιά να συγκρούονται!

και τ’ άλογα στη μάχη δυνατά να χρεμετίζουν από χαρά,

ακιδωτά σπαθιά μ’ ακιδωτά σπαθιά να πολεμούν!

Καλύτερα μιας ώρας μάχη παρά ένα χρόνο ειρήνη

με παχιά τραπεζώματα, προαγωγούς, κρασί και λεπτή μουσική!

Μπα! δεν υπάρχει κρασί σαν το αίμα κόκκινο!

IV

Και παθιάζομαι να βλέπω τον ήλιο να προβάλει σαν αίμα κόκκινο.

Και βλέπω τ’ ακόντιά του μες στο σκοτάδι να συγκρούονται

κι όλη μου την καρδιά τηνε γεμίζει με χαρά

και διάπλατα μού ανοίγει το στόμα με γοργή μουσική

όταν τον βλέπω τόσο να περιφρονεί και ν’ αψηφά την ειρήνη,

οι δυνάμεις του μ’ όλο το σκοτάδι να πολεμούν.

V

Οι άνθρωποι που φοβούνται τον πόλεμο και κάθονται, και πολεμούν

τα λόγια μου για μάχη, δεν έχουν αίμα κόκκινο,

μα τους πρέπει μόνο να σαπίζουν σε γυναίκεια ειρήνη

μακριά από κει που κερδίζεται η αξία και τα σπαθιά συγκρούονται,

για τον θάνατο τέτοιων βρωμοθήλυκων έχω χαρά·

ναι, γιομίζω όλον τον αγέρα με τη δική μου μουσική.

VI

Πάπιολς, Πάπιολς, μουσική!

Δεν υπάρχει τραγούδι σαν των σπαθιών με τα σπαθιά σαν πολεμούν,

καμιά κραυγή σαν της μάχης τη χαρά

όταν οι αγκώνες μας και τα σπαθιά μας στάζουν αίμα κόκκινο

και τα εμβλήματά μας με του «Λιόπαρδου» την ορμή συγκρούονται.

Άμποτε ο Θεός να καταδικάσει για πάντα όσους φωνάζουν «Ειρήνη!»

VII

Κι η μουσική των σπαθιών να τους μουσκέψει με αίμα κόκκινο!

Άδη κάνε γρήγορα να ξανακούσουμε τα σπαθιά να συγκρούονται!

Άδη σβήσε για πάντα τη σκέψη «Ειρήνη»

Washington Times: Δεν μπορεί να συνεχιστεί η γενναιοδωρία προς την Ελλάδα

Στο περιθώριο της… μονοθεματικής επικαιρότητας της προετοιμασίας μιας στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία που μπορεί να προκαλέσει ντόμινο αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή, ο αμερικανικός παράγοντας, μέσω σχετικού “σκληρού” ρεπορτάζ της εφημερίδας “Washington Times”, στέλνει ένα σαφές μήνυμα στην Ευρώπη, για την Ελλάδα και τη συνέχιση της χρηματοδοτικής στήριξης της Αθήνας.

“Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη η γενναιοδωρία της Ευρώπης προς την Ελλάδα”, αναφέρουν χαρακτηριστικά οι “Washington Times”, εδράζοντας την επιχειρηματολογία τους στη διαπίστωση ότι η συνέχιση της βοήθειας προς την Ελλάδα, δίνει ανάσες στο πολιτικό σύστημα, και δεν δρομολογεί ουσιαστικές και μόνιμες λύσεις.

“Στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, ο πρωταγωνιστής υπερεκτιμούσε τις ικανότητές του, και τελικά έφερνε την καταστροφή στον εαυτό του και την οικογένειά του. Σε μια αντίστοιχη θέση βρίσκονται σήμερα οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, οι οποίοι έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να συνεχίσουν να δανείζονται από τις επόμενες γενιές χωρίς συνέπειες.

Έτσι, έχει ανοίξει η συζήτηση για ένα τρίτο πακέτο χρηματοδοτικής βοήθειας προς την Ελλάδα. Τα δυο πρώτα πακέτα βοήθειας ξεπέρασαν τα 321 δισεκατομμύρια δολάρια, και οι ιδιώτες που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα έχασαν το μισό της αξίας αυτής της επένδυσης. Το επόμενο πακέτο θα είναι μικρότερο, περίπου 15 δισεκατομμύρια δολάρια, μόνο που ουσιαστικά θα συνεχιστεί η μεταφορά κεφαλαίων από μια διογκωμένη γραφειοκρατία σε μια… ακόμη μεγαλύτερη. Δεν θα ενθαρρύνει, αλλά αντιθέτως θα μπλοκάρει περισσότερο την τόσο αναγκαία ανάπτυξη.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, αποκάλυψε την προηγούμενη εβδομάδα ότι η δική του χώρα είναι αυτή που θα πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού για τη διάσωση των Ελλήνων πολιτικών από τις συνέπειες της δικής τους σπατάλης. Μένει να δούμε αν οι Γερμανοί πολίτες θα έχουν να διατυπώσουν κάποια ένσταση, με τις εκλογές να διεξάγονται σε λιγότερο από έναν μήνα.

Τα πακέτα διάσωσης αποδείχτηκε ότι ήταν ένα δώρο για τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, όπως την έκαναν και στο παρελθόν. Είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσουν να σπαταλούν χωρίς σκέψη χρήματα άλλων, από το να προχωρήσουν στην κατάργηση των περιττών δημοσίων υπηρεσιών και δαπανών, που θα τους έφερνε σε σύγκρουση με κοινωνικές ομάδες”, αναφέρει μεταξύ άλλων το ρεπορτάζ της “Washington Times” για την Ελλάδα.

ΠΗΓΗ

Ω ΛΙΓΟΣΤΟΙ , Ω ΔΙΑΛΕΧΤΟΙ ! - ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ω ΛΙΓΟΣΤΟΙ , Ω ΔΙΑΛΕΧΤΟΙ !

'Ω λιγοστοί κι ώ διαλεχτοί κι αρίφνητοι αύριο ίσως !

Είναι μια αλήθεια κάτου εδώ που τη χτυπάει το μίσος,

είν εδώ πέρα μια Ομορφιά που η καταφρόνια δένει,

κι είν εδώ πέρα μια Αρετή δειλή και ντροπιασμένη.

'Ω νέοι, ώ πρωτοξύπνητοι στο φώς, χαρές τ΄Απρίλη,

από τους πράσινους κορμούς γινοντ' οι άσπροι στύλοι !

Στη χώρα εσείς οι λειτουργοί κι οι λατρευτάδες είστε·

δε φτάνει· εμπρός ! για τους Θεούς, ώ νέοι, πολεμείστε.

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στη Λευτεριά.

Θ’ αφήσω αδέρφια, συγγενείς

τη μάνα τον πατέρα

μες στα λαγκάδια πέρα

και τις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά

θάχω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι

βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,

θαρθεί το καλοκαίρι

τη Λευτεριά να φέρει

σε πόλεις και χωριά.

Μα δεν μπορώ να καρτερώ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ

θα μπω σ’ ένα παλάτι

το ξέρω θαν’ απάτη

δε θάναι αληθινό.

Μες στο παλάτι θα γυρνώ

ώσπου να βρω το θρόνο·

βασίλισσα μια μόνο

να κάθεται σ’ αυτόν.

Κόρη πανώρια, θα της πω,

άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου,

μονάχ’ αυτό ζητώ.

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σάς.

Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα «χαμένον αδερφό», έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρει μιαν ανηφοριά,

ας πάρει μονοπάτια

να βρει τα σκαλοπάτια

που παν στη Λευτεριά.

Με την Ελευθεριά μαζί

μπορεί να βρει και μένα.

Αν ζω θα μ’ εύρη εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης 5.12.1955

(Τσάδα –επαρχίας Πάφου στην Κύπρο 28 Φεβρουαρίου 1936 – 

Φυλακές Λευκωσίας 13 Μαρτίου 1957)

Μάρτυρας του αγώνα των ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.

Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957).

Μία από τις λαμπρότερες μορφές τού Απελευθερωτικού Αγώνα τού 1955-1959, εναντίον τής Αγγλικής κυριαρχίας, ο οποίος οδήγησε στην απελευθέρωση της Κύπρου και την ανακήρυξή της σε Ανεξάρτητη Δημοκρατία το 1960. Γεννήθηκε στην Λύση τής Αμμοχώστου. Τελειώνοντας τις Γυμνασιακές του σπουδές το 1948, πήγε στην Ελλάδα όπου και κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό. Υπηρέτησε εκεί μέχρι το 1952 με το βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού.Μετά την απόλυση του από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού ήρθε στην Κύπρο και βοήθησε τον πατέρα του στις ασχολίες του, κάνοντας τον οδηγό. Εκείνη την περίοδο αρραβωνιάζεται. Εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.) και έγινε Υπασπιστής τού Διγενή. Είχε το ψευδώνυμο «Ζήδρος» και υπήρξε ο πρώτος καταζητούμενος από τους Άγγλους, οι οποίοι τον επικήρυξαν με το ποσό των 5.000 λιρών επειδή ανατίναξε αγγλικές περιουσίες. Μετά την επικήρυξη του καταφεύγει στην οροσειρά τού Πενταδακτύλου. Εκεί μαθαίνει στους αγωνιστές την χρήση τών όπλων, καθώς και τεχνικές ανταρτοπολέμου. Η δράση του ήταν πλούσια τόσο στον Πενταδάκτυλο όσο και στο όρος Τρόοδος όπου κατέφυγε αργότερα. Στις 3 Μαρτίου τού 1957 και ενώ βρισκόταν κρυμμένος στον Μαχαιρά με άλλους 3 συντρόφους του, τον Αυγουστή Ευσταθίου τον Αντώνη Παπαδόπουλο και τον Φειδία Συμεωνίδη, τον ανακάλυψαν οι Άγγλοι. Τότε ο Γρηγόρης έπεισε τους συναγωνιστές του να παραδοθούν, ενώ αυτός έμεινε και πολέμησε μόνος επί 10 ώρες τους εχθρούς. Σε προτροπές τών Άγγλων να παραδοθεί είχε μόνο μία απάντηση να δώσει «Μολών Λαβέ». Τελικώς, μη μπορώντας να τον αναγκάσουν να βγει από την κρύπτη του, έριξαν βενζίνη και εμπρηστικές χειροβομβίδες και τον έκαψαν.Παρά το ότι ήταν πλέον νεκρός, η Αγγλική Διοίκηση του νησιού δεν επέτρεψε την ταφή του σε κανονικό κοιμητήριο. Ενταφιάσθηκε στα «Φυλακισμένα Μνήματα», δηλαδή στο κοιμητήριο των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας.Την Τρίτη 5 Μαρτίου 1957, όλες οι πρωινές Αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν:
ΛΕΥΚΩΣΙΑ, 4/3/1957. ( Ιδ. Υπ. ) - Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, φερόμενος ως υπαρχηγός της ΕΟΚΑ και υπασπιστής του αρχηγού της Διγενή, εφονεύθη προχθές, αφού επολέμησε ηρωικώς επί δέκα ολόκληρες ώρες, μόνος αυτός εναντίον ισχυρών βρετανικών δυνάμεων , στην περιοχή του όρους Τρόοδος σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά. Η μάχη διεξήχθη υπό τις ακόλουθες συνθήκες.Οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν την πληροφορία ότι στη Μονή Μαχαιρά εκρύπτετο ο καταζητούμενος αυτός πατριώτης , ο οποίος είχε επικηρυχθεί αντί 5.000 λιρών στερλινών. Τις απογευματινές ώρες του Σαββάτου απόσπασμα του βρετανικού στρατού από 60 άνδρες εκινήθη προς την Μονή, την οποία και εκύκλωσε για να συλλάβει τον καταδιωκόμενο αγωνιστή. Οι Βρετανοί στρατιώται ανεστάτωσαν κυριολεκτικώς την Μονή και έθεσαν υπό κράτησιν όλους τους μοναχούς, περιλαμβανομένου και του Ηγουμένου, τους οποίους και εκακοποίησαν για να τους αποσπάσουν πληροφορίες περί του ακριβούς σημείου όπου εκρύπτετο ο Αυξεντίου.Κανείς όμως μοναχός δεν είπε τίποτα. Κατά την διάρκεια της ερεύνης στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι, οι Βρετανοί στρατιώται ανεκάλυψαν μια σπηλιά κρυμμένη μέσα σε θάμνους.Λέγεται ότι κάποιος βοσκός τους έδωσε την πληροφορία ότι μέσα στην σπηλιά ήταν κρυμμένος ο Αυξεντίου. Αμέσως οι βρετανικές δυνάμεις εκύκλωσαν την σπηλιά και εκάλεσαν τον Αυξεντίου να παραδοθεί.Ο επί κεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος ανθυπολοχαγός Μίντλεντον πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και εφώναξε : " Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε ". Κάποιος απήντησε : " Καλά παραδιδόμαστε ". Τέσσερες άνδρες βγήκαν έξω, δυο από αυτούς επικηρυγμένοι με 5.000 λίρες, όπως και ο Αυξεντίου. Ο Αυξεντίου δεν ήταν μεταξύ αυτών. Ο ανθυπολοχαγός Μίντλεντον τον εκάλεσε και πάλιν να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντησιν " Μολών λαβέ ".Αμέσως, τέσερες άνδρες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο ηρωικός μαχητής της κυπριακής ελευθερίας τους υπεδέχθη με καταιγισμόν πυρός. Oι τρεις από τους τέσερες Βρετανούς, οι οποίοι είχαν ελπίσει ότι θα εισέπραττον την επικήρυξιν του Αυξεντίου βγήκαν αμέσως έντρομοι, ενώ ο τέταρτος, τραυματισμένος στο στήθος κατέπεσε στο έδαφος, για να υποκύψει λίγες ώρες αργότερα στα τραύματά του. Ο επί κεφαλής των βρετανικών δυνάμεων ανθυπολοχαγός Μίντλεντον εζήτησε αμέσως ενισχύσεις, οι οποίες και κατέφθασαν με τα ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθη έτσι επί 10 ολόκληρες ώρες, κατά την διάρκειά της δε οι Βρετανοί εχρησιμοποίησαν μεταξύ των άλλων δακρυγόνες βόμβες.
Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού προηγουμένως έκαναν χρήσιν όλων των ειδών των όπλων, οι Βρετανοί στρατιώται έρριψαν μέσα στην σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες εκάλυψαν το σπήλαιο για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του ηρωικού πατριώτη.
Η μάχη ετελείωσε στις 2 η ώρα την νύκτα. Το πτώμα του Αυξεντίου ανευρέθη απηνθρακωμένο.
Ο Αυξεντίου ήταν ηλικίας 29 ετών, το επάγγελμά του δε ήταν σοφέρ ταξί.Στον κατάλογο των καταζητουμένων από τους Άγγλους, ήταν εγγεγραμμένος δεύτερος μετά τον στρατηγό Γρίβα.
( Ακριβές αντίγραφο απ' τις εφημερίδες της 5ης Μαρτίου 1957 )

ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ BLOG ΑΡΧΕΙΟ

ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣ Ιωάννης Μεταξάς

Δια ποίον λόγον η λαϊκή θέλησις δεν έβρισκε τον τρόπον να εκφρασθεί δια του Κοινοβουλίου;
Διότι το σύστημα το οποίον διείπε την Ελλάδα, ο κοινοβουλευτισμός, δεν ήτο απαύγασμα της εσωτερικής αναπτύξεως της χώρας, δεν αντιπροσώπευε την λαικήν θέλησιν, αλλά ήτο μέσον δια του οποίου η πολιτική ολιγαρχία, ένας πολιτικός ολιγαρχικός φεουδαλισμός, επέβαλλε την ιδίαν αυτού θελησιν και εδέσποζε και επι του λαού και επί του κράτους.
Και για να δεσπόσει ασφαλώς επί του λαού διήρει τον λαόν αυτόν, ο οποίος ήτο ενιαίος και σύμφωνος, τον οποίον έπρεπε να διέπει εν και μόνον πολιτικό πρόγραμμα, τον διήρει δε εις κόμματα και κομματίδια, εις μερίδια και φατρίας τεχνητώς, διότι κατ’ άλλον τρόπον δεν θα ήτο δυνατόν να επιβληθεί η πολιτική αυτού ολιγαρχία.
Και διήρει δε τεχνητώς κατά τοιούτον τρόπον και εξήπτε τα πάθη μεταξύ των ούτω διηρημένων πολιτών εις τοιούτον βαθμόν, ώστε πολλάκις εδιχάσθη ο τόπος, διηρέθη εις δυ κράτη η Ελλάς, επαναστάσεις εγένετο από επαρχίας εις επαρχίαν, αιματοκυλίσθη ο τόπος, και πολλάκις είχομεν μακρόν αμοιβαίον αιματηρόν αλληλοφάγωμα. Έτσι δια της διαιρέσεως του λαού κατά τοιούτον τρόπον, εδέσποζεν η πολιτική αυτή ολιγαρχία επι του λαού. Έτσι η πολιτική αυτή ολιγαρχία είχε καταστήσει το κράτος υπόδουλον προς αυτήν.

Το κράτος ήτο εκάστοτε το κυβερνών κόμμα και υπηρέτει από του ενός μέχρι του τελευταίου τα θελήματα του κόμματος. Παρά τους επισήμους άρχοντας και παρά τα επίσημα όργανα του κράτους, παρεκάθηντο τα ανεπίσημα όργανα του κόμματος, τα οποία εδέσποζον επι των επισήμων αυτών, τα οποία επίσημα όργανα δεν ήσαν παρά μια απλή σκιά, ενώ οι κυβερνώντες ήσαν οι διάφοροι κομματάρχαι των πόλεων και των χωρίων.

Ιωάννης Μεταξάς ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

Πρόβατα που εμπιστεύονται τον βοσκό και τον χασάπη

Ποτέ κλέφτες δεν επέστρεψαν τα κλεμμένα, πόσο δε μάλλον όταν οι κλέφτες ταυτίζονται με τούς διοικούντες.

Μόνο που από την Ελλάδα, τα κλεμμένα (μίζες και κέρδη) μπορούν να δικαιολογήσουν μόνο το 10-15% του χρέους - η μερίδα του λέοντος του χρέους/τόκων που οφείλει η χώρα δόθηκαν και δίνονται, για να συντηρείται ένας λαός υποβαθμισμένο σε όχλο, μαζεμένο στις πόλεις απλώς για να καταναλώνει, χωρίς να συμμετέχει στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή. 

Στην πλειοψηφία τους οι "εργαζόμενοι" συμμετέχουν απλώς στην διακίνηση εισαγόμενων προϊόντων και παράγουν μόνο ...γραφειοκρατία. 

Ας κοιτάξουν, αν μπορούν, οι "απλοί άνθρωποι" να γίνουν ελεύθεροι, παραγωγικοί και δημιουργικοί . 

Ας πάψουν να αυτοπροσδιορίζονται από το τι αγοράζουν, τι φοράνε, τι οδηγούν κι ας μάθουν να προσδιορίζονται από το τι δημιουργούν. Μέχρι στιγμής αυτό το οποίο δημιουργούν είναι τοξικά απόβλητα. Έχουν γίνει έμμισθοι οσφυοκάμπτες, ραγιάδες φουκαράδες, κομματόσκυλα, ρουσφετοβολεμένοι και ...επηρμένοι μέσα στην μικρότητα τους.

Είναι πρόβατα που εμπιστεύονται τον βοσκό και τον χασάπη...

 Οι δε κραυγές και φραστικές τους διαμαρτυρίες είναι άσφαιρα πυρά. 

Εάν δεν αλλάξουν στάση ζωής, εάν δεν αρχίσουν να παράγουν, εάν δεν καταργήσουν κόμματα, "μαντριά" και "στάνες", τότε οι μοίρα τους προδιαγράφεται όμοια με αυτή των εκτρεφομένων προς σφαγή κτηνών.

ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΜΕΝΑ ΠΑΧΥΔΕΡΜΑ ...

ΠΑΛΙΟ ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΟΙΟΙ  ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΕΡΗΜΗΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ

(ΠΡΟΣΟΧΗ: Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει εκφράσεις αγράμματων και άξεστων επαναστατών, που σοκάρουν, βολεμένους φλώρους, κουλτουριάρηδες φιόγκους, καθωσπρέπει καναπεδάτους και «μορφωμένα» παχύδερμα. Αν θεωρείτε ότι διατρέχετε κίνδυνο να σοκαριστείτε, ή αν είστε αλλεργικοί σε αγράμματους ήρωες, τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία.)

Ξεπέρασε τον εαυτό του το Παχύδερμο των Ιμίων. Αφού δεν άφησε απρόσβλητη απ τον δυσωδία του οχετού της επιλεκτικής κριτικής του, την παραμικρή ζωντανή κοινωνική ομάδα της δύστυχης Ρουσφετόβιας έπιασε στο στόμα του και τους νεκρούς ήρωες της. Και το έκανε με απόλυτα επιστημονικό τρόπο. Αυτή τη φορά χωρίς γενικεύσεις μεμονωμένων αληθειών τύπου «μαζί τα φάγαμε» ή τύπου απόδοσης του χαρακτηρισμού του «κοπρίτη» αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων

Αυτή τη φορά χτύπησε με αλήθειες . Αλήθειες που τις έντυσε έντεχνα με κατάλληλη «εκφραστική χροιά» και τις έδεσε με τα δέοντα συμφραζόμενα ώστε να αποκτούν τον χαρακτήρα προσβολής

Εξηγούμαι ξεκινώντας με ένα ερώτημα

Είναι προσβλητικό να είσαι αγράμματος?
Η πρώτη και εύκολη απάντηση είναι ΝΑΙ! Είναι όμως αυτή η σωστή απάντηση?
Την σωστή απάντηση μπορεί να την δώσει κανείς μόνο αν φέρει στο μυαλό του δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων που τις............ έχουν ζήσει σχεδόν όλοι οι σημερινοί ενήλικοι έλληνες. Αυτή του κατ ΑΝΑΓΚΗ αγράμματου και εκείνη του κατ ΕΠΙΛΟΓΗ αγράμματου!
Αυτή του παππού σας , της γιαγιάς σας η και των γονιών σας οι πιο μεγάλοι, που ΕΦΤΥΣΑΝ ΑΙΜΑ σε μια κοινωνία απόλυτης φτώχιας για να σας μεγαλώσουν και αυτή των σημερινών καλομαθημένων απαίδευτων κωλόπαιδων (ΟΧΙ όλων, αλλά αυτών των λίγων ή πολλών που όλοι ξέρουμε και που συναντάμε γύρω μας) που το μόνο στοιχείο που τα διαφοροποιεί απ τους κηφήνες και τα κοπρόσκυλα είναι το ότι δεν διαθέτουν υμενοειδή φτερά και ουρά

Ναι κύριοι. Ο χαρακτηρισμός «αγράμματος» είναι τίτλος ΤΙΜΗΣ για τον παππού σας που δεν του δόθηκε η παραμικρή ευκαιρία να μορφωθεί ως παιδί και που θυσίασε την δική του ζωή ως ενήλικας στο βωμό της δικής σας προκοπής.

Ναι κυρίες μου. Ο χαρακτηρισμός «αγράμματος» είναι τίτλος ΤΙΜΗΣ για την γιαγιά σας ή την μάνα σας που μεγάλωσαν σε μια κοινωνία με τη γυναίκα στο απόλυτο περιθώριο χωρίς να μάθουν «γράμματα», και που παρ όλα αυτά σας παρέδωσαν αξιοπρεπείς και έντιμους ανθρώπους στο προσκήνιο της κοινωνίας του «μαζί τα φάγαμε»

Ο χαρακτηρισμός αγράμματος είναι τίτλος τιμής για όλους όσους ενώ βρέθηκαν από ΑΝΑΓΚΗ να υπογράφουν με «σταυρό» σηκωναν μια ζωή έναν άλλο σταυρό, για να μπορούν οι νεώτεροι να ζουν στα πούπουλα

Και όταν αυτοί οι νεώτεροι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ενώ τα έχουν όλα στα πόδια τους, επιλέγουν το δρόμο της αμάθειας του κηφήνισμού, ο χαρακτηρισμός μετατρέπεται σε καταπέλτη που τσακίζει δικαίως το κάλπικο και επίπλαστο δήθεν «κύρος» τους

Αυτά τα τενεκεδόμυαλα παράσιτα είναι που συμπαρασύρουν στην απαξίωση αδίκως τους κατ ανάγκη αγράμματους που υπήρξαν πρότυπα προκοπής και κοινωνικής προσφοράς. Γι αυτό όσο εύκολο και δίκαιο είναι να αποκαλούμε αγράμματο τον κάθε αρχιτεμπέλαρο αμόρφωτο κοπρίτη άλλο τόσο δύσκολο και απρεπές είναι να απευθύνουμε με παρόμοια «εκφραστική χροιά» τον ίδιο χαρακτηρισμό σε κατ ανάγκη αμόρφωτους ανθρώπους με κοινωνική προσφορά

Αυτό ήταν το ατόπημα του «μορφωμένου» Παχύδερμου των Ιμίων. Το να φορέσει ύπουλα τον μανδύα της απαξίωσης σε εθνικούς ήρωες μέσα από μια έντεχνα ειπωμένη αλήθεια

Ναι κύριε εισηγητά της θεωρίας της γαλανόλευκης κουρελούς των Ιμίων
Ναι τρισάθλιε ικέτη του ανέμου που τον παρακάλαγες να φυσήξει λίγο παραπάνω για να παρασύρει την κουρελού και να βγεις απ τα δύσκολα

Ναι. Οι ήρωες του21 ήταν αγράμματοι.

Έκαναν κοπάνα από τα φροντιστήριο και πήγαιναν για καφέ στην πλατεία!
Δεν τους δέχτηκαν τα Harvard και τα LSE που τελειώσανε οι σύγχρονοι καταστροφείς της νεοτέρας Ελλάδας.
Δεν τους δέχτηκε το Πολυτεχνείο του οποίου η περίφημη γενιά μας έφερε στο σημερινό χάλι
Δεν έγραψαν καλά στις πανελλαδικές και έφαγαν «πόρτα» απ τα ιδρύματα μαζικής παραγωγής μορφωμένων τενεκέδων πιστοποιημένων με χαρτιά χωρίς αντίκρισμα από καθηγητάδες λογοκλέφτες και βουβούς παρατηρητές της τραγικής πραγματικότητας

Ναι ρε ήταν αγράμματοι. Ναι ρε υπέγραφαν με «σταυρό». Επειδή όμως δεν εκτιμάς τον Σταυρό που σήκωσαν για να μπορείς εσύ να έχεις φάει μέχρι σήμερα αυτά που έφαγες, με όσους τα έφαγες, και να λες σήμερα αυτά που λες θα σου δώσω ένα δείγμα για το πώς καθάριζαν τις «μπουγάδες» τους οι αμόρφωτοι ήρωες του παρελθόντος σε σχέση με τους σημερινούς «μορφωμένους» φιόγκους του σιναφιού σου
Πάρε λοιπόν να χεις

«Έλα, σκατότουρκε, έλα ν' ακούσεις τα κερατά σας, γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσατε κερατάδες... Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε από ημάς συνθήκην με έναν κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!»

Αυτή ήταν η απάντηση του αγράμματου Καραϊσκάκη στον Σιλιχταρ Μποδα απεσταλμένο απ τον αρχηγό της Τουρκικής στρατιάς των Τρικάλων με εντολή να ζητήσει απ τον Έλληνα ήρωα να συνθηκολογήσει!

Και εγ'ω ρωτάω: Αν στη θέση του Καραϊσκάκη ήταν κάποιος μορφωμένος Ανελληνιστος και παγκόσμιος στοχαστής, πρωθυπουργός της δύστυχης Ρουσφετόβιας και στη θέση του Τούρκου κάποιος ονόματι Ταγιπ Πασσας και η συνάντηση γινόταν στο Ερζερουμ τι θα έλεγε άραγε ο μορφωμένος «στοχαστής» ?
(λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι δεν μπορεί να αρθρώσει ελληνική λέξη σε μια απλή πρόταση) 
Αν υποθέσω ότι θα έλεγε «Ο Ταγιπ Πασσας είναι φίλος και καρντάσι γεμάτος Ντομπροσύνη.» θα πέσω μέσα?
Και το κυριότερο αν έχω πέσει μέσα και το έλεγε σε ποσά χρόνια θα είχαμε απελευθερωθεί?
Ε Ραγιαδες Ραγιάδες? Σε πόσα?

Πάρε και άλλο νάχεις

"Εμένα η μάνα μου έφαγε ισα με σαράντα χιλιάδες ψωλές μέχρι να με γεννήσει"
Αυτή ήταν η απάντηση του αγράμματου Καραϊσκάκη στις ειρωνείες και στο χαρακτηρισμό του «μούλου» που του απέδιδαν επειδή ήταν νόθος γιός καλόγριας
Με βουλοκέρι το βουλώσανε οι μάγκες

Ρουσφετόβιας που τον μέμφονταν για την παρέλαση της κόρης του όχι απο μία όχι από δυο αλλά από τρεις θέσεις του Δημοσίου τους εις βάρος των «μουλικων» του απλού κοσμάκη τι άραγε θα απαντούσε το καθωσπρέπει μορφωμένο παχύδερμο?
Να υποθέσω πως θα λεγε ότι «Όλα έγιναν νόμιμα» ?
Και αν το έλεγε πόσες χιλιάδες ψ. (στα δικά μου βάζω «μπιπ». Μόνο του Γίγαντα Καραϊσκάκη μεταφέρω αυτούσια τα λεγόμενά του) θα πρέπει να συνεχίσουν να τρώνε τα «μούλικα» του κοσμάκη, απ τους «γραμματιζούμενους» ισχυρούς μέχρι να γευτούν αυτό που λέμε αξιοκρατία?

Ναι ρε, οι επαναστάτες ήταν και αγράμματοι και αδαείς. Γι αυτό ρε έβαζαν την ελευθερία πάνω απ τη ζωούλα τους και κάνανε πλάκα και στον ίδιο το θάνατο
«Αν ζήσω, θα τον χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε μας άν ψοφήσω, ε, τότε κλάστε μου τον πούτζον».
Αυτά έλεγε ο αδαής Γεώργιος Καραισκάκης όντας βαρύτατα χτυπημένος από τουρκικό βόλι λίγο πριν ξεψυχήσει
Φαντάζεστε σημερινό παχύδερμο απ αυτούς που λένε στους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ της Ρουσφετόβιας «Δε γ. πρωί πρώί» να βρίσκεται στη θέση του αγράμματου ήρωα?

Ναι ρε, οι επαναστάτες ήταν και αγράμματοι και αδαείς Γι αυτό δεν συμβουλευτήκαν ούτε μαθηματική λογική ούτε καν την κοινή λογική των ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΩΝ ΚΙΟΤΗΔΩΝ που θέλει τους λίγους να κάνουν τουμπεκι μπροστά στους πολλούς

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε, "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας... και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμεν σ' αυτό το σκοπό και κάναμεν την επανάσταση.»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης - Ομιλία στην Πνυκα το 1838

Ναι ρε οι επαναστάτες ήταν αγράμματοι αλλά είχαν την ψυχή και τα κότσια αφού μας ελευθέρωσαν να ΖΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ για τον τίτλο τιμής του αγράμματου κατ ανάγκη που η ζωή αναγκαστικά τους χάρισε

«Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε στους καφενέδες και στα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον, δυο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι στο επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσερις-πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι, να σκλαβωθείτε εις τα γεράματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων και κατά την παροιμία "μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε".
Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γενεί σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, μα να κοιτάζει το καλό της κοινότητας, γιατί μέσα στο καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας.

Εγώ παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξαιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και διά τούτο σας ζητώ συγχώρεση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας.»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης - Ομιλία στην Πνυκα το 1838

Αλήθεια τα μορφωμένα παχύδερμα του σήμερα που εκχωρούν ξεδιάντροπα την εθνική κυριαρχία που παρέλαβαν έτοιμη απ τους αγράμματους ήρωες που απαξιώνουν, θα ζητήσουν ποτέ έστω και μια τυπική συγνώμη?

Τέτοια «μόρφωση» να την χαίρεστε αξιότιμε κύριε ΜαζιΤαΦαγαμε.

Με τέτοιους μορφωμένους «ΠΟΥΤΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΙΣΙΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ»! (Θ. Κολοκοτρώνης! )
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/2011/03/blog-post_1145.html#ixzz1FpuGSVTT

ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

…Το κράτος έχει και αυτό, όπως κάθε οργανισμός, αλλά διαφορετικά από την φυλήν, συνείδησιν ιδικήν του. Και παράγεται αυτή η συνείδησις από την αίσθησιν της ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων, που είναι αποτέλεσμα των συμφερόντων των μονάδων και ομάδων μέσα εις μίαν κοινωνίαν…

…Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβοδίζει με τη μονάκριβη ευχή και οδηγία· «Προσέχετε να μη γεννάτε ζητήματα». Αν το κράτος δε νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει…

…Τι με νοιάζει αν κινδυνεύει να πέσει η Κυβέρνηση, ο Βασιλιάς, οι Βουλευτές, οι Υπουργοί, και να ποδοπατηθεί το Σύνταγμα και η καθολική ψηφοφορία και να μείνει στους δρόμους ο τμηματάρχης, ο ψηφοφόρος, ο νομομηχανικός, αφού ξεχνούν το έθνος;…

Ίων Δραγούμης

"Δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα"

Σε πολλά forums του διαδικτύου οι χρήστες τσακώνονται  όταν συζητάνε για οικονομικά φορολογικά και εργασιακά θέματα. Ο καθένας ερμηνεύει τα πάντα με βάση την δική του κατάσταση και όπως τον συμφέρει. Ελάχιστα άτομα ενδιαφέρονται πλέον για τα προβλήματα του διπλανού τους. Χρωστάς ας πρόσεχες, ας σου κατασχέσουν το σπίτι.
 Δεν μπορείς να πληρώσεις χαράτσι και είσαι άνεργος? Δούλευε για 300ευρώ το μήνα.

Τα ΜΜΕ παραπλανουν και αποκοιμιζουν....
 Τα παπαγαλάκια παντού ψιθυρίζουν αλοοτριες προς εθνικα συμφεροντα απόψεις. 
Η νέα γενιά καταστρέφεται, όσοι μπορούν φεύγουν εξωτερικό, άλλοι τόσοι εντελώς στον κόσμο τους, χορεύουν σαν πίθηκοι στο shake harm  και οι υπόλοιποι αναρωτιούνται άπραγοι μέσα στην μιζέρια της όλης κατάστασης αν υπάρχει ελπίδα και τι μπορεί να γίνει σε αυτόν τον τόπο....

ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣ

Εθνικόν Κράτος: Δια του όρου νοείται η πολιτειακή μορφή της Εθνοκρατίας. Κατά ένα ορισμόν το εθνικόν κράτος θα πρέπει να είναι: Επαναστατικόν, Κοσμοθεωρητικόν, Εθνικιστικόν, Βιοπολιτικά Επιλεκτικόν, Προοδευτικόν, Αξιοκρατικόν, Οργανικά Δημοκρατικόν, Ρεαλιστικόν, Αντικαπιταλιστικόν, Αντιμαρξιστικόν και Αντιπαρασιτικόν. 

Συντεχνιακόν κράτος (corporativisme) : Μία από τας μορφάς τας οποίας δύναται να λάβει η οργάνωσις της οικονομικής ζωής μιάς χώρας, η οποία ακολουθεί υας αρχάς της Διευθυνομένης Οικονομίας.

Το Συντεχνιακόν ή Σωματειακόν Κράτος είναι η εφαρμογή ειδικώτερον, των θεωρητικών αναλύσεων του Νεοσωματειασμού μιας πλέον προκεχωρημένης μορφής Διευθυνομένης Οικονομίας όσον αφορά εις την επέμβαση του Κράτους επί διαφόρων τομέων της Οικονομίας (συνδικαλισμός, έλεγχος τιμών, προγραμματισμός επενδύσεων κλπ.)

Δια της Συντεχνιακής οργανώσεως επιδιώκεται η οργανική ένωσις των διαφόρων ατομικών τάσεων, αι οποίαι δημιουργούνται εκ των πολυπλόκων κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και ο συντονισμός των προς εξυπηρέτησιν του Κοινωνικού Συνόλου…

Δημήτρης Ευαγγελίδης «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ»

____

0ι βιτρίνες και οι ζωές.

10:44:00 π.μ.

 

Κωνσταντίνος Α.

Ανθρωπάκια που το παίζουν επαναστάτες με την πρώτη ευκαιρία...καταστρέφοντας δημόσια περιουσία. Ως πότε θα τους ανέχεται η κοινωνία;
Τυχαία βρήκα ένα άρθρο του Πάσχουν Μανδραβέλη «Οι βιτρίνες και οι ζωές» από το κοντινό 2008..
Ήταν τότε που καίγανε και λεηλατούσαν την Αθήνα οι "προοδευτικοί αναρχομπάχαλοι" και σημερινοί επίδοξοι κυβερνήτες,παρέα με τους Αλβανούς Ουτσεκάδες...(Ερχόντουσαν στην Αθήνα κατά ομάδες, με πλαστά διαβατήρια από χώρες του ανατολικού μπλογκ που τώρα ανήκουν στην Ε.Ε..)
Ταιριάζει γάντι..

Οι βιτρίνες και οι ζωές

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Υπάρχει ένα μόνιμο σύνθημα στις διαδηλώσεις που συνοδεύονται από ταραχές. «Εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές» γράφουν κάποια πανό, και αυτό το σύνθημα μεταμφιέζεται σε επιχείρημα στον δημόσιο διάλογο. Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να θέσει κάποιος είναι, γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο. Δηλαδή κάποιος δεν μπορεί να μιλάει και για τα δύο; Αν κάποιος έφριξε από τον φόνο ενός μικρού παιδιού, δεν μπορεί να λυπάται για τα κατεστραμμένα καταστήματα; Γιατί το ένα έρχεται σε αντίθεση με το άλλο;

Σίγουρα μια ζωή ζυγίζει περισσότερο από τις τζαμαρίες όλου του κόσμου. Αν ήταν δηλαδή να διαλέξουμε μεταξύ ζωής και τζαμαρίας, θα λέγαμε «κομμάτια να γίνουν όλες οι βιτρίνες της Αθήνας». Μόνο που δεν ετέθη τέτοιο δίλημμα. Οι βιτρίνες δεν έσπασαν για να προστατεύσουν μια ζωή. Εσπασαν μετά τον φόνο, οπότε μπαίνουν στην ίδια πλευρά της εξίσωσης. Δηλαδή, από το κακό των βανδαλισμών δεν αφαιρείται το μεγαλύτερο κακό του φόνου, ώστε να χρωστάμε κιόλας. Προστίθεται.

Ακόμη και αν ήταν θεμιτό να ξεχωρίσουμε πλευρές -αν ασπαζόμασταν τη σοφιστεία ότι υπάρχει μια «παράταξη της τάξης» και μια «παράταξη της οργής»- το ένα κακό από τη μια πλευρά (ο φόνος) συν το άλλο κακό από την απέναντι πλευρά (οι βανδαλισμοί) δεν μας κάνει κάτι ουδέτερο ή κάτι θετικό υπέρ των βανδάλων. Μας κάνει δύο κακά, τα οποία όχι μόνο έχουμε δικαίωμα να συζητάμε, αλλά έχουμε και υποχρέωση να αποτρέπουμε.

Αυτού του τύπου οι σοφιστείες είναι παλιά τέχνη της Αριστεράς - ή έστω ενός μέρους της. Ετσι δικαιολογήθηκαν χειρότερα εγκλήματα από τον θρυμματισμό υαλοπινάκων. Την εποχή, π.χ., των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία ήταν δοσίλογος όποιος μιλούσε και για την εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς, διότι όπως επιχειρηματολογούσε γνήσιος αριστερός και κήνσωρ πανεπιστημιακός, «την ώρα που κρινόταν ο B΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, κανενός, πέρα από ελάχιστους δοσίλογους, δεν του πέρασε από το μυαλό να κάνει λόγο για τις δίκες της Mόσχας... » («Eλευθεροτυπία» 5.5.1999). Ετσι, με ψευδοδιλήμματα και συμψηφισμούς τίποτε δεν ξεκαθαρίζει και όλα τελικά δικαιολογούνται. Και οι ζημιές, αλλά και η αφαίρεση ζωής. Διότι όλες οι εξισώσεις διαβάζονται ανάποδα. Και την εξίσωση της βίας κάποιοι θα ήθελαν να την διαβάσουν ανάποδα.

http://www.eglimatikotita.gr/2013/08/blog-post

Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ,Ο ΣΗΜΙΤΗΣ KAI Ο ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ

Πριν 10 μέρες, η Αστυνομία έπιασε έναν εμπρηστή, έτοιμο να κάψει ολόκληρη τη Βαρυμπόμπη!... Μαζί του είχε τα μπιτόνια της βενζίνης, τους αναπτήρες και άλλα σύνεργα πυρκαγιάς…
Εμαθε κανείς το όνομα αυτού του εγκληματία; ΚΑΝΕΙΣ!...
…Τον προστατεύουν, λέει, ο νόμος «προσωπικών δεδομένων» και η «Ανεξάρτητη Αρχή»!...


 Μια 40χρονη μπέιμπι σίτερ πέταξε το μωρό που της άφησαν να νταντεύει από το μπαλκόνι! 
Η είδηση μεταδόθηκε από όλα τα Μέσα Ενημέρωσης χωρίς το ονοματάκι της, βέβαια!...
 (Ετσι, όταν θα βγει από τη φυλακή, μπορεί να συνεχίσει να προσλαμβάνεται ως νταντά και να πετάει τα μωρά από το μπαλκόνι!!!)

Προ καιρού, συνέλαβαν ένα δάσκαλο που ως ομαδάρχης σε κατασκήνωση μαθητών βίασε πάνω από 10 παιδάκια!...
…Ούτε και αυτού το όνομα μάθαμε ποτέ (τι λετε,να του θίξουμε την τιμή και την αξιοπρέπειά του;).
  (Ετσι, όταν θα βγει από τη φυλακή, θα μπορεί να πλησιαζει παλι αθωα παιδακια)

Η ιστορία με τα «προσωπικά δεδομένα» ειναι μια οπερέτα! Δεν περνάει ημέρα που να μην έχουμε και μια τραγελαφική ιστορία «προσωπικών δεδομένων»…

Κάθε μέρα έχουμε συλλήψεις εγκληματιών, παιδεραστών, ένοπλων ληστών, που διαπράττουν ληστείες μετά φόνου κ.λπ.
…Αλλά οι Αρχές κρατούν επτασφράγιστο μυστικό τα ονοματάκια τους!

Αυτός ο εξοργιστικός νόμος (περί «προσωπικών δεδομένων»), που θέσπισε η… σοφή κυβέρνηση Σημίτη, προστατευει τους εγκληματιες,προαγει την εγκληματικοτητα και λειτουργει σε βαρος της κοινωνιας…

1. ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Ο Κοινοβουλευτισμός είναι η χειρότερη και η πιο απατηλή μορφή της θεωρίας της «Δημοκρατίας»… Δίνει το προβάδισμα σε ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν, αντί εκείνων που ξέρουν να δρουν. Διακηρύσσει την αφύσικη αρχή εκλογής ικανών από ανικάνους… Φέρνει στην εξουσία ψευδοεκλεκτούς της δημαγωγίας και όχι οδηγούς λαών. Είναι συνώνυμος και αρρήκτως δεμένος με τη συναλλαγή, τη διαφθορά και την πλουτοκρατία…
Σε μια δημοκρατία κοινοβουλευτική, όπου όλοι κυβερνούν και κανένας δεν ευθύνεται, όπου όλες οι υπηρεσίες εργάζονται αν θέλουν, όποτε θέλουν, όπως θέλουν, όπου η αναρχία βασιλεύει στους δρόμους, όπου οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις, οι συγκρούσεις, είναι μόνιμα φαινόμενα, όπου η διάλυση – που ξεκινάει όπως η βρώμα στο ψάρι, από το κεφάλι- διαχέεται παντού, σε μια τέτοια δημοκρατία, σύμφωνα με τη θεωρία, οι κάτοικοι θα έπρεπε να είναι πανευτυχείς.
Το Σύστημα προχώρησε, μοιραία, στην εξαφάνιση της πνευματικής ενότητας των λαών. Εφ’ όσον λειτουργεί με τον αριθμό και την πλειοψηφία, πρέπει να την αποκτήσει με τον οποιοδήποτε τρόπο ο οιοσδήποτε κάποιος, έστω και με την συκοφαντία, την δημαγωγία, την κολακεία, την διαστροφή των εννοιών, την διαστρέβλωση της αλήθειας, τη δημιουργία πάθους και μίσους κατά των άλλων, αδερφών του αίματος και της φυλής έστω…
…τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να δικαιολογούνται συνεχώς στα οργανωμένα συμφέροντα μέσω των ΜΜΕ… μεταβάλλουν τη δημαγωγία σε αναγκαίο τρόπο διακυβερνήσεως…
Να αρέσουν πάσει θυσία. Και σε όλους. Αυτό έγινε «Αρχή». Αυτό θα γίνει και «τέλος».
Οποιαδήποτε απόφαση πρέπει να ληφθεί, πρέπει και ν’ αρέσει. Κι επειδή δεν αρέσει, δεν μπορεί ν’ αρέσει σε όλους, ή σε πολλούς, δεν παίρνεται. Και αν πρόκειται για αναγκαιότητα επιβιώσεως ακόμα, θα αντιμετωπιστεί κατόπιν εορτής, όταν πλέον θα είναι αργά…
Μια κοινωνία, για να είναι υγιής, δυνατή κι ευημερούσα πρέπει να είναι ενωμένη. Όπως στην οικογένεια, στην επιχείρηση, έτσι και στην κοινωνία, η ομόνοια και η ενότης, είναι αυστηρές προϋποθέσεις, όχι μόνο ακμής, αλλά και απλής επιβιώσεως.
Αντίθετα με τη βασική αυτή αρχή της φύσεως, τα πολιτικά κόμματα, με τα παρεπόμενά τους, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα διαρκούς ανησυχίας, διχασμού, εχθρότητας, πάθους, μίσους σε όλη την κοινωνική πυραμίδα και σε όλους τους τομείς της.
…η πείρα των επιδόσεων του Κοινοβουλευτισμού απέδειξε, ότι όποτε το εθνικό συμφέρον ήλθε σε αντίθεση με το κομματικό, το κομματικό υπερίσχυσε. Γιατί το κομματικό, συνταυτίζεται με το γενικότερο συμφέρον της αρχής της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», βάσεως και λόγου υπάρξεώς τους. Τα κόμματα υπάρχουν χάρις και λόγω αυτής. Όχι χάρις και λόγω του έθνους.
Η «εκλογική πελατεία» με τα παρεπόμενά της, ιδιαίτερους, παραϊδιαίτερους, τοπάρχες, κομματάρχες και άλλους τοπικούς εξουσιάζοντες, είναι η αφρόκρεμα του πολιτικού παρασιτισμού.
Ανδρέας Δενδρινός ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ

Ελένη Παπαδάκη: Ένα έγκλημα ζητά τιμωρία

Ελένη Παπαδάκη (4 Νοεμβρίου 1908 - 21 Δεκεμβρίου 1944).

του Πάνου Χατζηγεωργιάδη λογοτέχνη υπεύθυνου γραφείου τύπου του Εθνικού Μετώπου

Με την Ελένη Παπαδάκη συμβαίνει κάτι οξύμωρο, είναι την ίδια στιγμή ένας μύθος, μα παραμένει και τεχνηέντως λησμονημένη, στην χώρα των μεγάλων αντιθέσεων όπου η τύχη την έφερε να δει το φως του κόσμου ετούτου, την χώρα που κατατρώει με τον έναν ή άλλον τρόπο τα άξια τέκνα της. Η μοίρα αυτής της λαμπρής καλλιτέχνιδος και πραγματικής ηθοποιού υπήρξε το ίδιο τραγική, ίσως και τραγικότερη, από τις ηρωίδες των μεγάλων έργων τα οποία ερμήνευσε κατά την διάρκεια της κοντά 20χρονης καριέρας της στα θεατρικά πράγματα της χώρας την εποχή του μεσοπολέμου.

Αν, και τονίζω αυτό το «αν», δεν την κατεδίωκαν οι διάφοροι κύκλοι, αφενός ο μικρός κύκλος της καλλιτεχνίας, αλλά και ο μεγαλύτερος της πολιτικής και της ιστορίας, είναι σίγουρο πως θα συγκαταλέγονταν άνετα ανάμεσα στα «ιερά τέρατα» της Κοτοπούλη και της Παξινού. Αυτό όμως δεν συνέβη. Και δεν συνέβη, όχι γιατί το έργο της δεν άξιζε, αλλά γιατί πολλοί από τους μετέπειτα «μεγάλους» του ελληνικού θεάτρου θα όφειλαν μια εξήγηση για το τι διαδραματίστηκε ακριβώς εκείνα τα μαύρα χρόνια του συμμοριτοπολέμου, που και εμείς καμιά φορά πέφτουμε στην παγίδα να τον αποκαλούμε εμφύλιο.

Η ζωή της Ελένης Παπαδάκη ξεκίνησε σαν όνειρο, μιας και ήταν γόνος εύπορης μεγαλοαστικής οικογένειας με γονείς που την λάτρευαν. Όμως κατέληξε σε εφιάλτη δια ασήμαντον αφορμήν, διότι δεν μπορεί κανείς να θεωρεί σημαντική την απώλεια ενός τέτοιου ανθρώπου από κίνητρα ποταπά, όπως οι προσωπικές έριδες και η απύθμενη ζήλεια όπου έτρεφαν οι «συνάδελφοι» της ηθοποιοί. Αρκετοί εξ αυτών συμμετείχαν στο όνειδος της προδοσίας, καταδίδοντας την στην πολιτοφυλακή της ΟΠΛΑ με μια έωλη κατηγορία ότι δήθεν «ετήρησε φιλογερμανική στάση». Η Παπαδάκη έζησε τον θαυμασμό των συγχρόνων της για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Μα το τέλος της ήταν φρικτό μέσα σε έναν ομαδικό λάκκο, ένα κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου του 1944 στα κολαστήρια της «Ούλεν».

Όσοι την γνώρισαν μιλούσαν για έναν άνθρωπο ζεστό και καλοσυνάτο, έναν άνθρωπο προσβάσιμο, με πνευματώδες χιούμορ, μα και «περίεργο» συνάμα, έναν άνθρωπο που επιζητούσε την μοναξιά. Την μοναξιά εκείνη της δημιουργίας που όλοι όσοι διαθέτουν προσωπικότητα επιζητούν από καιρού εις καιρόν. Τούτη η στάση της απέναντι στους άλλους μαζί με το αναμφισβήτητο ταλέντο της ως ηθοποιού, δεν άργησε να δημιουργήσει τον φθόνο στις μικρές ψυχές των δήθεν σερβιρισμένα μεγάλων του ελληνικού θεάτρου, οι οποίοι απλώς έψαχναν μια ευκαιρία για να την αποτελειώσουν. Κατά πρώτης ως κατά σάρκαν ύπαρξη, αλλά το χειρότερο ως πνευματική προσφορά σε αυτόν τον πολύπαθο τόπο, που διψά ως κακοποτισμένη γη για λίγο καθαρό νερό, για λίγη πραγματική τέχνη.

Η κατά σάρκαν Ελένη Παπαδάκη «σφαίρας τελειούται» δεκαετίες τώρα, από εκείνο το παγωμένο βράδυ των Δεκεμβριανών. Η μάνα της ρωτούσε με αγωνία για όσο έψαχναν για αυτήν, μέχρι που την εντόπισαν σε ομαδικό τάφο δύο μήνες μετά στην «Ούλεν», τον Γιάννη Ρίτσο «που είναι η Ελένη Γιάννη;» και κείνος κατέβαζε το βλέμμα. Στο ίδιο μοτίβο, αυτό το ίδιο ερώτημα αποφεύγουν να απαντήσουν και οι σύγχρονοι μας αριστερίζοντες και νεοταξίζοντες, οι οποίοι θέλουν όλους μια ανθρωπομάζα και σιχαίνονται τους ξεχωριστούς.

Το κατηγορητήριο για την λαμπρή αυτή πραγματική ηθοποιό πέραν των αστείων κατηγοριών, ως απόφαση είχε γραμμένο με αιμάτινα γράμματα το «δις εις θάνατον». Διότι η υστεροφημία και μάλιστα η υστεροφημία ενός τέτοιου ανθρώπου, είναι ο πραγματικός θάνατος. Την Παπαδάκη, το σύμβολο αυτό του άξιου που θάβεται από τα σκουπίδια και το πολύ-πολύ να την θυμηθεί κανείς φευγαλέα για την νύχτα της δολοφονίας της και ποτέ για την προσφορά της στον καταπληγιασμένο πνευματικό κόσμο, την κατέδωσαν οι «δικοί» της συνάδελφοι ηθοποιοί. Μα και μείς την προδώσαμε μέσω της αδιαφορίας μας για κάθε τι σημαντικό μέσα στον υλιστικό μας κόσμο. Εξάλλου τι δουλειά έχουν εδώ αυτά τα δύο τεράστια μάτια που σε κοιτάζουν με την απόλυτη ειλικρίνεια ενός παιδιού...

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 14ης Δεκεμβρίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.